Rozdział XXXII

-Ja was zabije za to!- rzucił się na siatkarzy.

Jednak przewaga liczebna była po ich stronie i już po chwili leżał na podłodze z rękami wywiniętymi do tyłu. Bełchatowianie ze śmiechem przyglądali się całemu zajściu razem ze mną i Zbyszkiem.

-Puszczaj!- krzyczał libero.

-Robi się Krzysiu, ale najpierw coś ci wyjaśnię. To jest zemsta za serpentyny- powiedział Alek.

Posłusznie puścili go.

-Przez was wyglądam jak zmokła kura- użalał się Krzysiu- I jak ja do domu wrócę?

-Nie martw się coś ci pożyczę. Nie chcemy, żeby nasz podstawowy gracz się rozchorował- zaproponował ZB9.

-Dzięki.

-Dobra, ale chyba nie przyszliśmy tu po to, żeby śmiać się z Igły. Chociaż to też fajne zajęcie- wtrącił się Winiar- Gdzie wasz syn?

-Śpi- odpowiedzieliśmy równo z Zibim.

-Ej mieliśmy poznać małego Bartmana- oburzył się Mariusz.

-Poznacie. Znając jego możliwości za jakieś pół godziny się obudzi- powiedziałam.

-Dobra to w takim razie opowiadajcie jak się poznaliście.

Popatrzyłam na Zbyszka. Nie miałam siły tego opowiadać. Chyba zrozumiał, bo zaczął mówić.

-Spotkaliśmy się na moim pierwszym treningu w Resovii. Monika przyszła na podpromie z kuzynem. Od razu się w niej zakochałem.

-Uuuu miłość od pierwszego wejrzenia- zaśmiał się Paweł.

-I niedostępna.

-Jak to?- popatrzył na mnie.

-Byłam zajęta- odpowiedziałam.

-Czyli będzie to mrożąca krew w żyłach historia o niespełnionej miłości- skomentował Karol.

Wszyscy zaczęli się śmiać.

-Jak widzisz raczej spełnionej- powiedział ZB9.-Udało mi się ja złapać jak wychodziła z hali i wziąć numer telefonu. Zaprosiłem na następny trening i zaproponowałem, żeby pograła z nami.

-Pamiętam!- wtrącił się Igła- Ale wam w dupę dała!

Zibi wystawił mu język.

-Mniejsza z tym. Ważne, że Pit ma długi język- popatrzył na środkowego.

-Nie narzekaj. Gdyby nie mój długi język możliwe, że nie bylibyście razem- skomentował.

-W sumie racja- dalsza opowieść przebiegła już bez przerywania, a przynajmniej do pewnego momentu.

-Aż do Stanów przed tobą uciekła?- zaśmiał się Mariusz.

-Czy każdy musi to komentować?- zapytał zirytowany Zbyszek.

Po opowieści usłyszałam płacz synka. Poszłam go przynieść.

-Jest i mały Bartman- uśmiechnął się Winiar- Mogę?

-Jasne- podałam mu Piotrusia.

Przechodził z rąk do rąk.

-Dobra oddajcie mi już syna- odezwał się ZB9.

Wziął go na ręce i się z nim bawił. Pogadaliśmy jeszcze trochę z siatkarzami. Potem musieli iść. Złapałam laptopa i zaczęłam pisać do Bostonu.

-Co robisz?- mój narzeczony wszedł do sypialni.

-Pisze do uczelni.

-Po co?

-Bo chcę zostać z wami na święta- uśmiechnęłam się- Po nowym roku wrócę do USA. No chyba, że nie chcesz?

-Ja nie chcę? Nie żartuj nawet.

Podszedł i zaczął mnie całować.

-Zibi. Piotruś nie śpi- upomniałam go.

-A właśnie, że śpi- uśmiechnął się.

Więcej nie musiał mówić. Odłożyłam laptopa i wpiłam się w jego usta. Szybko pozbyliśmy się ubrań. Nie odrywaliśmy się od siebie, poznawaliśmy nasze ciała na nowo. Po dłuższej chwili leżałam wtulona w ZB9.

Konrad:

   Na wszystkich portalach było ich zdjęcie z synem. Te nagłówki: Największe ciacho polskiej reprezentacji siatkówki jest zajęte. Dlaczego do niego wróciła? Po tym wszystkim co jej zrobił powinna go znienawidzić. Myślałem, że stworzymy rodzinę. Nie zdradzę się, że wiem o ich związku. Poczekam, aż wrócą do Bostonu i zrobię wszystko, żeby ją zdobyć.

Przepraszam za późną porę, ale jestem zdołowana przegraną Resovii. Było tak blisko zakończenia tego, ale trzeba wierzyć i kibicować jutro. Kto będzie oglądał i kibicował ze mną?