Rozdział XXVII

       Po treningu siedziałam na trybunach i czekałam na Zbyszka. Podszedł do mnie trener.

-Pogodziliście się?- zapytał bez zbędnych wstępów.

-Tak- odpowiedziałam.

-To dobrze widać było, że za tobą znaczy wami tęskni.

-Znów przeze mnie ucierpiała drużyna?

-Nie jak wiesz obroniliśmy mistrzostwo. Fakt mogło być lepiej, ale nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem.

-Czyli nie ma mi trener tego za złe?

-Nie, ale mam nadzieję, że już wszystko między wami jest dobrze.

-Prawie wszystko- odpowiedziałam niepewnie. Właściwie nie wiedziałam dlaczego o wszystkim mu opowiadam, może potrzebowałam się wyżalić.

-To znaczy?

-Muszę wrócić do Stanów. Tam mam studia. I zostawiłam tam przyjaciela, który liczy na coś więcej niż przyjaźń z mojej strony.

-Czyli ty i Zbyszek nie będziecie razem?- był zdezorientowany.

-Raczej będziemy, ale nie wiem jak mam powiedzieć przyjacielowi, że między nami nic nie będzie.

-Mam nadzieję, że wszystko wam się ułoży. Kochacie się to widać. A syn wam się piękny urodził. Może odziedziczył też po ojcu talent do gry?

-Okaże się, chociaż po tym jak jeszcze w brzuchu był skłaniałabym się, że będzie piłkarzem.

-Czemu?

-Bo mocno kopie.

Zaczęliśmy się śmiać. Nie zauważyłam, że Zbyszek słyszał końcówkę rozmowy.

-Żadnym piłkarzem. Zobaczysz, że siatkarzem zostanie- wziął Piotrusia na ręce.

Pożegnaliśmy się z trenerem i poszliśmy do samochodu.

-Kilku chłopaków dziś wpadnie- powiedział ZB9.

-Kto dokładnie?

-Tak właściwie to cała drużyna, ale to dlatego, że chcą się z dzieckiem pobawić- uśmiechnął się. Był dumny z syna, to było widać.- Paul przyjdzie z córką. Chce ją zapoznać z Piotrusiem. Kiedy się urodził?

-11 maja.

-O to córka Paula 12 maja- uśmiechnął się.

-A jak ma na imię?

-Jessica.

-Ładnie. O której przyjdą?

-Koło 19.

-Musimy jeszcze do sklepu wstąpić w takim razie.

-To ja pójdę do monopolowego, a ty do spożywczego.

-Słucham? Jaki monopolowy? Wam nie wolno pić.

-Ale to tylko jedno piwo.

-Pomyśl jaki przykład dajesz dziecku.

-To jest chwyt poniżej pasa.

-Dobra, ale tylko piwo.

Uśmiechnięty poszedł w swoim kierunku, a ja w swoim. Miałam trochę czasu, więc postanowiłam, że zrobię prócz tiramisu i szarlotki jeszcze kolorowe babeczki. Kupiłam lukier i ozdobne koraliki. W domu sprawnie poszło i o 18 miałam wszystko gotowe. Tym razem Zbyszek w niczym mi nie pomógł, bo kazałam mu sprzątać i zająć się synem. Miałam czas, by się przebrać i umalować. Postawiłam na naturalny makijaż, a do tego czerwone rurki i brązowo-złoty top.

-Ślicznie wyglądasz- usłyszałam głos Zibiego.

-Dziękuję.

Pocałował mnie i w tym samym momencie usłyszeliśmy dzwonek do drzwi.

-Ja kiedyś zabiję tego Igłę- powiedział Zbyszek.

-Skąd wiesz, że to on?

Wtedy dzwonek jeszcze raz zadzwonił.

-Chodź przekonajmy się.

Poszliśmy otworzyć drzwi. Faktycznie stał w nich Krzysiek. Popatrzyłam na zegarek. Była 18:45.

-Będziecie mnie tak na zewnątrz trzymać?- zapytał Krzysiu.

Wpuściliśmy go.

-Nie mieliście być na 19?- spytałam.

-Tak, ale widzisz...

-Wymyślił sobie, że każdy kto wejdzie dostanie serpentyną w spreju- wytłumaczył ZB9.

-Co? Ale skąd ten pomysł?

-Bo za 99 groszy puszkę sprzedawali to uznałem, że trzeba to wykorzystać.

Zaśmiałam się. Nie mogłam się doczekać, aż reszta gości przyjdzie do mieszkania. Po 10 minutach był kolejny dzwonek. Poszłam otworzyć.

-Cześć- Pit pocałował mnie w policzek.

-Cześć- jego mi było żal. Miał iść na pierwszy ogień, ale zaraz za nim wszedł Kosa.

-A ja?

-Cześć Grzesiu.

Rozebrali się i poszli do salonu, a ja zostałam w tyle czekając na rozwój akcji.

-Igła już nie żyjesz!- powiedzieli chórem środkowi. 

Proszę piszcie komentarze. Lepiej jest pisać wiedząc, że ma się dla kogo ;)