Rozdział XXIV

-Dawid mi powiedział, że urodziłaś.

-Nie powinien ci mówić.

-Zakazałaś mu mówić tylko Zbyszkowi.

-Piotrek nie powiesz Bartmanowi?

-Nie powiem. Zwątpił w ciebie, a ja cały czas mu mówiłem, że nigdy w życiu byś go nie zdradziła.

-Dzięki. Skoro już tu jesteś to mam prośbę.

-Proś o co chcesz.

-Zostaniesz ojcem chrzestnym Piotrusia?

-Dałaś dziecku na imię Piotrek?- wzruszył się- Jasne, że nim zostanę. Kiedy chrzciny?

-Konrad załatwił na jutro. Na początku myślałam, że to za wcześnie, ale teraz uważam, że jest dobrze.

-Nawet bardzo, bo jutro wieczorem muszę już wrócić do Spały.

Pogadaliśmy chwilę, a potem przyszedł lekarz z moim wypisem. Chrzciny były cudowne. Chrzestną została Magda. W kościele dzieci przychodziły do Piotrka co chwilę po autografy. Wszyscy się dobrze bawili i nikt co mnie ucieszyło nie wspomniał o Zbyszku.

Czas leciał szybko. Polacy wygrali ligę światową i przygotowywali się do mistrzostw europy. Ja opiekowałam się dzieckiem. Konrad bardzo mi pomagał, bez niego nie dałabym rady. Pit w przerwie między ligą światową, a przygotowaniami na ME przyjechał odwiedzić chrześniaka.

-Gadałem ze Zbyszkiem.

-Po co mi to mówisz?- zapytałam.

-Chce zobaczyć dziecko.

-Wie, że jesteś chrzestnym?

-Nie. Nie wie nawet, że to chłopiec.

-Nie mów mu nic. To on wszystko zepsuł, więc niech teraz za to płaci.

-Odsuwasz go od jego dziecka.

-Już wierzy, że to jego dziecko? Za późno. Piotrek?

-Hm?

-Zrobisz mi zdjęcie z małym na rękach?

-Jasne.

Podałam mu swój telefon. Gdy tylko zrobił zdjęcie wysłałam je Zbyszkowi z podpisem „A mogliśmy być szczęśliwą rodziną. Piotruś będzie żył bez ojca, ale przynajmniej ma wspaniałego ojca chrzestnego”.

-Możesz powiedzieć Zibiemu, że jesteś chrzestnym.

-Czemu?

Pokazałam mu co wysłałam Bartmanowi.

-Jestem wspaniały- uśmiechnął się.

-Pewnie, że jesteś.

Nagle posmutniał.

-Kiedy wyjeżdżacie?

Czyli przyszedł czas na tą rozmowę. Bałam się jej.

-Za dwa tygodnie.

-Co?! Ale mieliście później.

-Tak, ale chcemy się urządzić i przyzwyczaić znów do mówienia po angielsku.

-Ale Piotruś jest jeszcze za mały. Nie powinnaś go wywozić do Stanów.

-Mam studia. To moja życiowa szansa.

-Nie zatrzymam cię, ale..- nie dane mu było dokończyć, bo mój telefon zadzwonił.

Spojrzałam na wyświetlacz. Zbyszek. Pit, gdy zobaczył kto dzwoni wyrwał mi telefon.

-Ej!

-Cześć Zibi... Jestem chrzestnym to odwiedzam chrześniaka... pamiętasz jak zniknąłem na dwa dni ze Spały?... Czekaj zapytam. Mogę ci dać telefon?- zwrócił się do mnie.

-Nie- powiedziałam prawie bezgłośnie.

-Nie zgodziła się... Jasne przekaże. Trzymaj się. Kazał ci powiedzieć, że cię kocha i przeprasza.

-Za późno. A ty powinieneś oberwać za zabranie mi komórki.

-Przepraszam- popatrzył na mnie taką minką, że nie można mu było nie wybaczyć.

-Wybaczam- zaśmiałam się.

-Słucham mam jeszcze tydzień wolnego. Mogę zostać z wami ten czas? Chcę się nacieszyć małym.

-Jasne.

Czas minął szybko. Niem się obejrzałam siedziałam w samolocie do Bostonu.

-Wszystko będzie dobrze- mówił Konrad.

Po podróży weszliśmy do naszego nowego mieszkania. Rzeczy już tam na nas czekały. Piotruś nerwowo kręcił mi się na rękach.

-Zaczynamy nowe życie kochanie.- powiedziałam do niego i pocałowałam w czoło.

No spisaliście się w 100% :D To teraz kolejne 10 komentarzy i jutro nowy rozdział ;)