Rozdział XXI

     Następnego dnia zadzwonił do mnie Łukasz. Powiedział, że zostawiłam ostatnio w parku maszyn bluzę. Faktycznie na ostatnim meczu ją zdjęłam i potem nie wzięłam. Chciał, żebym ją dziś odebrała, ale miałam wizytę u lekarza.

-Tylko, że w najbliższym czasie nie dam rady ci jej podrzucić- zaczął tłumaczyć żużlowiec.

-Mam pomysł zapytam Zbyszka, może podjedzie po nią. Dam ci znać ok?

-Spoko to czekam.

Zadzwoniłam do Zibiego, który był akurat na treningu.

-Cześć kochanie co tam?

-Cześć słuchaj podjedziesz na stadion, bo zostawiłam na ostatnim meczu bluzę w parku maszyn, a mam wizytę u lekarza i nie dam rady jej odebrać.

-Jasne, ale czekaj. Na jakim meczu?

-No żużlowym.

-Nie powinnaś chodzić tam sama.

-Nie byłam sama. Był ze mną Dawid.

-Porozmawiamy o tym w domu, bo teraz trener mnie woła. Pa kocham cię.

-Ja też cię kocham pa.

Napisałam do Łukasza, że Zbyszek podjedzie po moją bluzę i poszłam się przebrać, bo o 14 miałam być u lekarza.

Zbyszek:

Zaraz po treningu pojechałem odebrać bluzę Moni. Po powrocie chciałem z nią porozmawiać na temat jej chodzenia na żużel. Gdy wszedłem do parku maszyn usłyszałem rozmowę Łukasza z jakimś gościem.

-Łukasz, ale chłopak Moniki wie o tym?

-No coś ty gdyby wiedział to już dawno by ją zostawił.

-Ale powiecie mu?

-Jasne, że nie. On nie może się dowiedzieć, że to jest moje dziecko.

Że co?! To niemożliwe, to nie może być jego dziecko. Udałem, że nic nie słyszałem i podszedłem do nich.

-Cześć przyjechałem po bluzę.

-A jasne trzymaj.

Wziąłem bluzę i bez pożegnania wyszedłem.

Łukasz:

-Słyszał?- zapytałem Pawła.

-Wszyściutko widziałem go.

-Więc teraz chyba ją zostawi nie?

-Pewnie tak, tylko wiesz stąpasz po cienkim lodzie.

-Niby dlaczego?

-Jeśli on powie Monice skąd to wie to stracisz u niej jakiekolwiek szanse.

-Kurde nie pomyślałem, ale jeśli nie powie to mam szansę być z nią. Dzięki za pomoc.

-Spoko, ale nie każ mi więcej tego robić. Nie lubię kłamać.

Mój plan zaczął działać. Teraz pozostało mi tylko czekać.

Zbyszek:

Pędziłem do domu. Musiałem szybko porozmawiać z Moniką. Wpadłem do mieszkania. Nie było jej jeszcze. Każda chwila dłużyła mi się. Po 10 minutach usłyszałem otwieranie drzwi.

-Kochanie jesteś?

Podszedłem do Moniki. Chciała mnie pocałować, ale się odsunąłem. Była zdezorientowana.

-Co się stało?

-Czemu mi nie powiedziałaś, że to nie moje dziecko?

-Słucham?! Zbyszek skąd ci to przyszło do głowy?!

-To nie jest moje dziecko!

-Na jakiej podstawie tak sądzisz?!

-Nie ważne po prostu przyznaj się, że mnie zdradziłaś!

-Oszalałeś! Nidy cię nie zdradziłam!

-Mnie posądzałaś o zdradę, a sama się łajdaczyłaś!

Zobaczyłem łzy w jej oczach. Zamachnęła się i dała mi w twarz. Pobiegła do sypialni. Nie poszedłem za nią tylko wziąłem kurtkę, wyszedłem i trzasnąłem drzwiami.

Monika:

Nie mogę uwierzyć jak on mógł mnie o to oskarżyć?! Na jakiej podstawie?! Usłyszałam jak trzasną drzwiami. Wzięłam telefon i szybko wybrałam numer.

-Cześć „siostra” co jest?

-Dawid błagam cię przyjedź po mnie- głos mi się łamał.

-Co się stało?! Coś z dzieckiem?! Gdzie jesteś?!

-U Zbyszka. Powiem ci jak przyjedziesz.

-Będę najszybciej jak się da.

Wyjęłam walizkę i zaczęłam ją pakować. Nie miałam zamiaru zostać w tym mieszkaniu ani chwili dłużej. Spakowałam większość rzeczy. Usłyszałam dzwonek. Pobiegłam otworzyć.

-Monia co się stało?- Dawid przytulił mnie.

-Weź moje rzeczy do samochodu.

Nie pytał o nic więcej. Znosił moje rzeczy, a ja pakowałam resztę. Po chwili nic mojego już nie zostało. Pojechałam z kuzynem do domu. Wchodząc uświadomiłam sobie, że znów wracam do początku. „Brat” wniósł wszystkie moje rzeczy, a potem usiadł obok mnie na kanapie. Opowiedziałam co się stało, a on nic nie mówiąc przytulił mnie.

-Monia właściwie miałem dziś do ciebie jechać.

-Tak? Po co?

-Przyszedł do ciebie list.

Poszedł go przynieść, a następnie podał mi.

-To z Bostonu. Ciekawe czego chcą.

Otworzyłam kopertę i przeczytałam.

-Co piszą?- spytał Dawid.

-Chcą, żebym przeprowadziła się do Bostonu i tam studiowała. Wybrali trzech najlepszych stażystów i im to zaproponowali.

-Co zrobisz?

-Urodzę i z dzieckiem polecę do Stanów.

-Co?! Ale jak ty sobie dasz radę?!

-Spokojnie wszystko będzie dobrze.

Ktoś zadzwonił do drzwi. Kuzyn poszedł otworzyć. Usłyszałam znajomy głos.

-Dzień dobry zastałem Monikę?

Dziś trochę dłuższy, bo musiałam wszystko w jednym rozdziale napisać. Jak się podoba?