Rozdział XVIII

     Wstałam o 10. Dawida już nie było zostawił mi tylko kartkę: „Monia jesteś wielka! Wychodzę z Natką będziemy koło 17. Dzięki za wszystko.” Zrobiłam sobie śniadanie i poszłam się przebrać. Poszłam do sklepu na małe zakupy. Chciałam zrobić kuzynowi i jego dziewczynie niespodziankę. Postanowiłam zrobić im tiramisu. Gdy wracałam do domu koło 13 zobaczyłam na podjeździe białe audi. Otworzyły się drzwi samochodu.

-Kochanie nie wolno ci dźwigać!- Zbyszek podszedł do mnie, pocałował na powitanie i wziął torbę.

-Ale to nie jest ciężkie.

-I tak daj to.

Wziął ode mnie torbę i weszliśmy do domu.

-Miałeś być o 16.

-Wiem, ale nie mogłem się doczekać, zresztą pomyślałem, że pomogę ci się spakować.

-Skoro już jesteś, to pomożesz mi zrobić tiramisu.

-Spoko chętnie- uśmiechnął się.

Po pół godzicie ciasto wylądowało w lodówce. Poszłam na górę się pakować. Zibi mi pomagał o 15:30 miałam spakowane większość rzeczy.

-Zbyszek miałam przeprowadzać się stopniowo, a nie od razu.

-Ale ja już chcę mieć cię obok siebie.

-Dobra pakuj rzeczy do samochodu- uśmiechnęłam się do niego.

Zostawiłam karteczkę Dawidowi:”Sprawdź lodówkę”. Po piętnastu minutach pojechaliśmy do mieszkania ZB9. Po kolei wnosił moje rzeczy. Chciałam mu pomóc, ale powiedział żebym zaczęła się rozpakowywać, a on wszystko przyniesie. Około 17 wszystko było gotowe. Usiadłam ze Zbyszkiem na kanapie, a on objął mnie ramieniem.

-To teraz możesz już tu zamieszkać- uśmiechnął się.

-No w domu zostało mi rzeczy tak na jedną walizkę, więc może jakbyś tylko chciał to jutro już bym tu zaczęła mieszkać.

-Pewnie, że chcę. Jutro jedziesz ze mną na trening, a potem po ostatnią walizkę.

-Zgoda.

Mocno mnie przytulił i pocałował. Wziął na ręce i zaniósł do sypialni. Leżeliśmy na łóżku, nagle odsunęłam go od siebie. Popatrzył na mnie zdezorientowany.

-Wiesz nie robiłam jeszcze tego będąc w ciąży- zaczęłam tłumaczyć- Trochę się boję.

-Nie bój się- powiedział czule- będę delikatny.

Był bardzo czuły i delikatny tak jak obiecał. Leżałam wtulona w niego. Rysował kółka na moim ramieniu.

Następnego dnia po treningu spakowałam ostatnią walizkę, a Zbyszek zabrał ją do samochodu. Spojrzałam na Dawida. Podszedł do mnie i przytulił.

-Będziemy się często widywać i dzwonić- powiedziałam mu.

-No ja myślę inaczej bym cię nie puścił.

-Słuchaj Łukasz zaprosił mnie na mecz. Pojedziesz ze mną?

-A Zbyszek?

-Ma wtedy mecz wyjazdowy do Jastrzębia grają o złoto.

-Ale wie, że idziesz ma żużel?

-Nie, bo bałam się, że mi zabroni. Nie mów mu. To jest czas dla nas- uśmiechnęłam się do niego.- I będziemy w parku maszyn.

-Dobra to o której się spotykamy?

-O 16 przed stadionem w niedzielę.

-Dobra to do zobaczenia- pocałował mnie w policzek.

Pojechałam z Zibim do domu. Teraz już mogłam tak powiedzieć.

W piątek Zbyszek musiał jechać do Jastrzębia.

-Nie chcę cię zostawiać- powiedział przed wyjazdem.

-Musisz jechać, bo mnie trener zgania- pocałowałam go na pożegnanie.

Zaraz jak wyszedł telefon mi zadzwonił. Dzwonił Łukasz.

-Cześć Monia. Mogę do ciebie przyjechać na chwilę?

-Jasne czekaj podam ci adres.

-Ale ja wiem gdzie mieszkasz.

-Wczoraj się przeprowadziłam.

-Aha chyba, że tak. To w takim razie podaj adres- podałam mu- Będę za 5 minut.

Zorientowałam się, że jestem w piżamie. Szybko się przebrałam i umalowałam. Akurat zadzwonił dzwonek. Otworzyłam i zobaczyłam Łukasza.

-Cześć wchodź.

Widziałam, że był w szoku. No tak nie wiedział, że jestem w ciąży. Przytuliłam go na przywitanie i poprowadziłam do salonu.

-Nie mówiłaś, że jesteś w ciąży.

-Nie było kiedy. Tyle się nie widzieliśmy i nie rozmawialiśmy.

-Właśnie gdzie tak zniknęłaś?

-W Bostonie byłam na stażu. Dzięki temu mam zaliczony pierwszy rok studiów i mogę spokojnie czekać do porodu.

-A ojciec dziecka nie miał nic przeciwko żebyś wyjeżdżała?

-To dość skomplikowana historia.

-Opowiedz.

Wzięłam głęboki wdech i zaczęłam opowiadać. Słuchał mnie uważnie i nie przerywał. W końcu skończyłam mówić.

-Nie zła historia. I ty w to uwierzyłaś?

-Co?

-Przecież kumple się kryją. Wymyślili historię, którą potem ci opowiedzieli.

-Ale Dawid mówił mi to samo.

-Proszę cię pewnie mu to wcisnęli.

-Ja teraz nie powinnam się denerwować, a przez ciebie się zdenerwowałam.

-Dobra przepraszam- przytulił mnie i pocałował w policzek- Porozmawiajmy o czymś przyjemniejszym. Mam dwa karnety na mecz. Jak będziecie na stadionie to zadzwoń.

-Dzięki.

Dopiero co z meczu wróciłam. Trochę szkoda, że nie 3:0, ale dobrze, że 3 punkty ;) Jeśli przeczytałeś ten rozdział, zostaw po sobie ślad w formie komentarzu ;)