Rozdział XXIX

          Czas strasznie szybko minął. Może dlatego, że bałam się spotkania z rodzicami Zbyszka. Co jeśli mnie nie polubią? Posprzątałam całe mieszkanie, poszłam na zakupy i miałam plan co ugotować. Zbyszek był w tym czasie na treningu.

-Łał! Ale wszystko lśni. Głupio mi, że nie mogłem ci pomóc- podszedł do mnie i pocałował.

-Byłeś na treningu, nie mogłeś. O której będą twoi rodzice?

-Koło 17.

Spojrzałam na zegarek. Była 14, trzeba było się zabrać za gotowanie.

-Jak ci pomóc- zapytał ZB9.

-Sprawdź, czy Piotruś się obudził. Trzeba go nakarmić i przewinąć.

Z uśmiechem na ustach poszedł do syna, a ja zabrałam się za jedzenie. Postawiłam na cielęcinę pieczoną z papryką, ziemniaki tłuczone i surówkę z czerwonej kapusty. Przygotowane mięso wstawiłam do piekarnika. Wtedy wszedł Zibi.

-Co mam robić?

-Obierz ziemniaki.

Gdy wszystko było gotowe zrobiłam tiramisu. Była 16:30. Akurat miałam czas, żeby się przebrać. Postawiłam na brązową sukienkę na ramiączkach w ciemne kwiaty do kolan. Włosy przełożyłam na prawe ramię i związałam w kłosa, a makijaż zrobiłam naturalny. Wszystko już było gotowe. Weszłam do salonu.

-Pięknie wyglądasz- Zbyszek siedział na kanapie i trzymał Piotrusia.

Usiadłam obok niego i przejęłam syna. Zadzwonił dzwonek. ZB9 wstał i poszedł otworzyć.

-Cześć synku!- usłyszałam kobiecy głos.

-Cześć mamo, cześć tato. Wchodźcie.

Po chwili w drzwiach stanęli rodzice Zibiego. Wstałam i podeszłam się przywitać.

-Dzień dobry- podałam rękę kobiecie, a potem mężczyźnie.

-Ty pewnie jesteś Monika- powiedział ojciec Zbyszka- a to maleństwo to nasz wnuk.

Oboje się uśmiechnęli. Podałam synka mamie ZB9. Usiedli na kanapie i się z nim bawili, a ja poszłam przygotować jedzenie. Poczułam ręce na biodrach.

-Polubili cię.

-Nawet nie zdążyliśmy porozmawiać.

-Dałaś im to o czym zawsze marzyli. I wiedzą jak bardzo cię kocham.

-O czym marzyli?

-O wnuku- uśmiechnął się- i żebym się ustatkował.

Pocałowałam go, a potem nakładałam jedzenie. Usiedliśmy do stołu.

-Ty to zrobiłaś?- zapytał pan Leon.

-Tak, ale to nic takiego- lekko się uśmiechnęłam.

-Zbyszek- zwrócił się do syna.

-Tak tato?

-To ma być moja synowa zrozumiano?

-Jak najbardziej- uśmiechnął się od ucha do ucha i popatrzył na mnie.

Wstał, wyjął z kieszeni małe pudełeczko i przyklęknął obok mnie.

-Kochanie, wiem, że dużo się wydarzyło, ale moje uczucia się nie zmieniły i nadal chcę iść z tobą do ołtarza. Wyjdziesz za mnie?

Otworzył pudełeczko. W środku był ten sam pierścionek, który kazałam mu oddać. Popatrzyłam na rodziców ZB9. Oboje kiwali głowami. Chcieli, żebym przyjęła oświadczyny.

-Tak- powiedziałam uśmiechnięta.

Założył mi pierścionek i pocałował. Moi przyszli teściowie zaczęli nam gratulować.

-Widzę, że poważnie traktujesz moje słowa- powiedział Leon.

Zaczęliśmy się śmiać.

-Można już zabrać państwu talerze?- spytałam.

-Jakim państwu? Mów mi tato- powiedział ojciec Zibiego- zgadzasz się kochanie?

-Oczywiście, myślę tak samo.

Uśmiechnięta poszłam do kuchni i pokroiłam tiramisu. Gdy weszłam do salonu Piotruś siedział na kolanach u dziadka. Położyłam ciasto na stole.

-I jeszcze słodkości? Skarb, nie dziewczyna- mój przyszły teść wyraźnie mnie polubił- Trzeba by było jeszcze zapoznać nas z twoimi rodzicami- dodał.

Spuściłam głowę.

-Rodzice Moniki nie żyją- powiedział Zbyszek- Zginęli razem z jej bratem w wypadku samochodowym.

-Przepraszam, nie wiedziałem.

-Skąd miał tata wiedzieć. Po ich śmierci bardzo mi pomógł kuzyn, jest dla mnie jak brat. Zamieszkał ze mną i opiekował się mną.

Chwilkę jeszcze porozmawialiśmy, a potem musieli iść. Pożegnałam się i poszłam do synka.

Proszę komentujcie, bo lepiej się pisze, gdy się wie, ze ma się dla kogo ;)