Rozdział LXVI

-Madzia- podeszłam do niej- Co się stało?

-To bez sensu- powiedziała- My nie będziemy razem. To się nie uda.

-Ale czemu? Myślałam, że wszystko idzie dobrze.

-Bo szło. Dopóki nie przyszło do tego, że mieszkamy daleko od siebie. On chce, żebym się do Jastrzębia przeprowadziła.

-To chyba dobrze. Chce mieć cię blisko siebie.

-Ale to dla mnie za szybko. Najpierw muszę skończyć studia. Zresztą wiesz, że po studiach chciałam wracać do Rzeszowa. To jest moje miasto, a nie Jastrzębie.

-Miłość wymaga wyrzeczeń.

-Powiedz opuściłabyś Rzeszów, żeby być ze Zbyszkiem?

-Tak. Bez zastanowienia.

-Teraz. A wcześniej?- spytała- Kiedy dopiero zaczęliście być razem?

Spuściłam głowę. Magda znając odpowiedź pokiwała głową.

-Ale Magda. Ja to inna historia. Zaczęłam być ze Zbyszkiem zaraz po tym jak Michał mnie zdradził. Nie umiałabym wtedy się tak zaangażować. Bałabym się.

-Wiem, wiem. Dobra pomyślę. Ale nic nie obiecuję, bo ja naprawdę chcę mieszkać w Rzeszowie.

Przytuliłam ją.

-Spokojnie. Wszystko się ułoży.

-Jakoś na pewno. Dobra koniec o mnie. Jak się czujesz?

-Dobrze.

Syn pociągnął mnie za nogawkę. Pogłaskałam go po głowie.

-Ja muszę już lecieć. Trzymajcie się.

-Jasne. Pa- przytuliłam ją

Za chwilę koło mnie pojawił się Michał. Jego mina była koszmarna. Podszedł do mnie i bez słowa przytulił.

-Wujek- Piotruś wyciągnął ręce. Dzik wziął go na ręce.

-Michał. Wszystko się ułoży.

-Ja już sam nie wiem.

-Słuchaj. Postaraj się ją zrozumieć. Ona niedługo kończy studia. Rzeszów to jej rodzinne miasto. Chce tu wrócić.

-A ja chcę być blisko niej. Związki na odległość rzadko się udają, a ja chcę żeby nam się udało.

-Uda się. Tylko to nie stanie się z dnia na dzień. Musisz dać jej czas.

-Jasne.

Wtedy pojawił się Zbyszek. Pocałował mnie i poszedł do szatni. Michał odstawił Piotrusia na ziemię i udał się z drużyną do autokaru. Poczekałam chwilę i wraz z mężem udałam się do domu. Miałam wrażenie, że ZB9 coś zrozumiał. Przestał na każdym kroku mnie upominać, nie kazał cały czas leżeć. Cieszyłam się, że w końcu coś zrozumiał. Zasnęłam wtulona w niego. Rano obudził mnie zapach jajecznicy. Poszłam do kuchni. Zastałam tam męża z synem.

-A co tu tak pachnie?

-Śniadanie- powiedział Zbyszek i pocałował mnie.

Usiadłam, a on podsunął mi talerz.

-Smacznego- pocałował mnie w policzek- To my się zbieramy.

-Ale gdzie?- nic mi nie powiedział.

-Na trening.

-A o której będziecie?

-Tak za dwie godziny.

-Ok.

Wyszli, a ja zaczęłam się zastanawiać czym nie zrobił tego specjalnie. To byłby najprostszy sposób, żebym nie zajmowała się synem i nie musiał by mi zwracać uwagi. A może jestem przewrażliwiona. Muszę przestać go podejrzewać. Pozmywałam po śniadaniu i wzięłam się za sprzątanie. Po około dwóch godzinach mieszkanie było czyste. Usiadłam na kanapie i w tym samym momencie wrócił mój mąż.

-No ty sobie chyba żartujesz- usłyszałam na wstępie.

-Zbyszek o co ci chodzi?

-Ja zabieram Piotrusia, żebyś odpoczęła, a ty całe mieszkanie sprzątasz?

Westchnęłam. Miałam rację. Specjalnie zabrał ze sobą syna. Chyba dopiero teraz dotarło do niego to co powiedział.

-Monia- zaczął słodko.

-Nie- powiedziałam, wstałam i zamknęłam się w sypialni.

-Kochanie. Przepraszam.

-Nie Zbyszek. Miałeś przestać traktować mnie jak małe dziecko. Mogę zająć się synem.

Wyszłam z pokoju i popatrzyłam mu w oczy.

-Ostatni raz ci zaufam rozumiesz? Masz przestać się tak zachowywać.

-Obiecuję, że przestanę.

-No ja mam nadzieję.

Ujął moją twarz w dłonie i pocałował. 

Pragnę was poinformować, że na święta robię przerwę. Następny rozdział pojawi się we wtorek lub środę, zależy jak wolicie. Zachęcam też do głosowania na pracę w konkursie na facebooku  https://www.facebook.com/photo.php?fbid=478808138851694&set=a.478426648889843.1073741825.169676733098171&type=1&theater Proszę polubcie to zdjęcie ;) Pragnę także życzyć wam wesołych świąt wielkanocnych i smacznego jajka :)