Rozdzieł XLIII

       Oderwałam się od Bartka i z przerażeniem popatrzyłam na Zbyszka. Jakby wzrok umiał zabijać już dawno byśmy z Kurkiem nie żyli. Nie umiałam wyczytać z jego oczu wszystkiego. Był zły, ale też smutny. Boże co ja zrobiłam?

-Ja cię przyjmuję do siebie, a ty się tak odpłacasz?!- wydarł się na Bartka- Zabierając mi najważniejszą osobę w moim życiu?!

-Zibi posłuchaj ja już dawno ją kocham. Zakochałem się w niej na sylwestrze- zaczął się tłumaczyć przyjmujący.

-Nie wiesz, że kumplom nie podrywa się dziewczyn?! Na co liczyłeś?!

W moich oczach pojawiły się łzy. Uciekłam do sypialni, zamknęłam ją i zaczęłam pakować swoje i synka rzeczy. Przeze mnie pokłócili się dwaj przyjaciele. Zadzwoniłam po Dawida i poprosiłam, żeby mnie stąd zabrał. Obiecał przyjechać za 5 minut. Wszystkie rzeczy miałam spakowane. Usłyszałam dzwonek.

-Gdzie jest Monia? Co jej zrobiłeś?

-Ja?- Zbyszek był wyraźnie zdziwiony wizytą mojego kuzyna.

Szybko otworzyłam sypialnię.

-Dawid!- zawołałam.

W mgnieniu oka znalazł się przy mnie i przytulił. Weszliśmy do sypialni. Wziął moje walizki, a ja synka. Gdy ZB9 zobaczył co się dzieje szybko poderwał się z kanapy i podbiegł do nas.

-Co ty robisz?- usłyszałam w jego głosie rozpacz.

-Wyprowadzam się z synem- chciałam wyjść za „bratem”, ale zagrodził mi drogę.

-Ja cię za nic nie winię. To wina tego idioty. Zostań ze mną, kocham cię.

-Nie Zbyszek. To nie ma sensu. Dopóki sobie czegoś nie przypomnę nie możemy być razem. Sama nie wiem co czuję. Chcę móc to sobie wszystko poukładać w spokoju.

-Ale dlaczego się wyprowadzasz i zabierasz mi syna? Możesz tutaj spokojnie myśleć. Dam ci czas.

-Nie mogę.

-Nie dam ci odejść.

-Będziesz musiał- odpowiedziałam- Taka jest moja decyzja. Uszanuj ją proszę.

-Nigdy nie przestanę o ciebie walczyć. Nie pozwolę, żeby ktokolwiek mi ciebie odebrał.

Poczułam, że ktoś za mną stoi. Odwróciłam się. Był to Bartek. Miał w ręce torbę.

-Zbyszek mnie wyrzucił- wytłumaczył.

Pojawił się Dawid i w trójkę opuściliśmy mieszkanie Zibiego.

-Gdzie teraz będziesz mieszkał?- zapytałam Kurka.

-U Pita. Już do niego dzwoniłem. Zobaczymy się?

-Nie wiem. Muszę sobie wszystko poukładać.

Po drodze do domu opowiedziałam o wszystkim co zaszło kuzynowi. Nie prawił mi żadnych kazań za co byłam mu wdzięczna.

-Słuchaj serca. To najlepszy doradca- powiedział- Ty i Zbyszek byliście szczęśliwi razem, ale jak coś się zmieniło ja to szanuję. Najważniejsze jest to co czujesz.

-A co, jeśli nie wiem co czuję?

-To musisz się dowiedzieć. Co zamierzasz?

Westchnęłam. Gdy się pakowałam obmyśliłam plan.

-Wracam do Stanów. Muszę wrócić na studia i załatwić unieważnienie małżeństwa. Dopiero jak poukładam wszystkie sprawy z Konradem wybiorę między Bartkiem i Zbyszkiem.

-Będę stał za tobą murem cokolwiek postanowisz.

-Dziękuję. Pomożesz mi z unieważnieniem małżeństwa, bo nie wiem jak mam się do tego zabrać.

-Jasne.

Gdy dotarliśmy do domu wszystko mi wytłumaczył. Lot miałam za dwa dni. Chciałam jak najszybciej to załatwić. Zbyszek często dzwonił na zmianę z Bartkiem, ale od żadnego nie odbierałam. Gdy przychodzili Dawid im mówił, że mnie nie ma. Dzień wylotu był dla mnie smutny. Nie wiedziałam kiedy wrócę z synem do kraju. Kurek i ZB9 nic nie wiedzieli o tym, że wyjeżdżam. Chciałam móc spokojnie sobie wszystko przemyśleć. 

Zostawiam was z kolejnym rozdziałem. Miałam już kończyć opowiadanie, ale jednak jeszcze troszkę się ze mną pomęczycie, bo mam nowe pomysły ;)