Rozdział LIX

       Odłożyłam telefon. Bardzo chciałam powiedzieć Zbyszkowi o wszystkim, ale nie mogłam. Jeśli Michał będzie chciał to sam mu powie. Ja nie mogę podejmować takiej decyzji za niego. Źle mi z tym było. Gdy zasypiałam mnóstwo myśli kotłowało się w mojej głowie. Następnego dnia obudził mnie synek. Wszedł pod kołdrę i się do mnie przytulił. Objęłam go i spojrzałam na zegarek. Była 8 rano.

-A co ty tu robisz?- zapytałam.

-Obudziłem się.

Zaśmiałam się.

-To co śniadanie zjesz?

-Tak- ucieszył się.

Zrobiłam śniadanie i usiedliśmy.

-Kiedy tata gra?- spytał.

-O 18, więc mamy dużo czasu. Jedz- pogłaskałam syna po głowie.

Przypomniała mi się wczorajsza rozmowa ze Zbyszkiem. Muszę do niego zadzwonić. Nie powiem co ukrywamy z Michałem, ale chce z nim pogadać, przeprosić za to, że wczoraj się rozłączyłam. Gdy Piotruś zjadł poszedł oglądać bajki, a ja do sypialni zadzwonić. Zawahałam się, a może mają trening? Jednak nacisnęłam zieloną słuchawkę. Odebrał po dwóch sygnałach.

-Cześć kochanie. Właśnie miałem do ciebie dzwonić- usłyszałam głos męża.

-Cześć. Chciałam cię przeprosić za wczoraj. Odłożyłam telefon, bo się przestraszyłam. Zacząłeś się wypytywać o Michała, a ja nie mogę nic powiedzieć.

-Ale dlaczego? Co ukrywacie?

-To może ci powiedzieć tylko Kubiak. Ja nie mam do tego prawa. Jesteście przyjaciółmi na pewno ci powie, ale w swoim czasie.

-Ale dlaczego tobie powiedział?- nadal nie rozumiał.

-Zrozumiesz jak się dowiesz. Wtedy wiele się wyjaśni.

-No dobrze. Trudno. Poczekam aż Michał mi powie. Jak Piotruś?

-Dobrze. Ogląda bajki i nie może się doczekać meczu- uśmiechnęłam się.

-A ja nie mogę się doczekać, żeby do was wrócić. Jak się czujesz?

-Dobrze. Staram się dbać o siebie.

-Jak wrócę to ja będę się o ciebie troszczył.

Usłyszałam głos Igły w tle. Wołał Zbyszka na trening.

-Idź już. Czekają na ciebie.

-Kocham cię. Pa.

-Też cię kocham. Pa.

Spojrzałam na zegarek. Była 10. Weszłam do salonu.

-To może na zakupy pójdziemy? Do meczu jeszcze dużo czasu.

Synek kiwnął głową i wyciągnął ręce. Uśmiechnięta podniosłam go i poszłam przebrać. Musiałam kupić synkowi nowe ubrania. Rośnie jak na drożdżach i wszystko jest za małe. Obeszliśmy kilka sklepów. Kupiłam mu kilka bluzek i spodenki. Po drodze wstąpiliśmy jeszcze do spożywczego. Gdy wróciliśmy do domu rozpakowałam zakupy. W pewnym momencie poczułam ból w brzuchu. Zgięłam się w pół. Nie wiedziałam co robić. Udało mi się dojść do krzesła i usiąść. Ktoś zadzwonił do drzwi.

-Otwarte- krzyknęłam i zaraz tego pożałowałam.

Ból narastał. Do kuchni wszedł Kamil.

-Monia co się dzieje?- podbiegł przestraszony.

Zaraz za nim był Dawid.

-Nie wiem. Strasznie boli mnie brzuch.

Mój brat wziął mnie na ręce.

-Jedziemy z nią do szpitala.

Chcieli oboje wyjść.

-Nie. Ktoś musi zostać z Piotrusiem.

-Ja zostanę- powiedział mój kuzyn.

-Jakby Zbyszek dzwonił to nie mów mu co się stało, proszę. Nie może się przed meczem denerwować.

-Jasne.

Dawid:

          Moniki i Kamila nie ma już kilka godzin. Strasznie się o nią bałem i o dziecko. Nagle zadzwonił telefon.

-Halo- odebrałem.

-Dawid?- to był Zbyszek- A gdzie Monika?

Kolejny rozdział wam oddaje. Widzę, że chyba trochę was nudzę patrząc po braku komentarzy. Mam kończyć opowiadanie już?