Rozdział LV

-No normalnie. Nie będziemy mieli jednego dziecka, tylko dwoje- uśmiechnęła się.

Byłem w szoku. Szczęście rozlało mi się po ciele. Nie umiem opisać tego uczucia. Było niesamowite.

-Kochanie to cudownie!- przytuliłem Monie i pocałowałem- Ale musiałaś mnie tak straszyć?

-Przepraszam, ale nie mogłam się powstrzymać.

-Obrażam się- udałem obrażonego.

-Na kobietę w ciąży nie wolno się gniewać- odpowiedziała.

Zaśmiałem się, przytuliłem ją i pocałowałem.

-Tylko teraz mamy problem- powiedziała moja żona.

-Jaki?

-Musimy znaleźć aż czterech chrzestnych.

-Jednym będzie Dziku- zrobiłem błagalne oczka.

-Z Natką- dodała- A drugim- zawahała się- Kamil.

-Myślałem, że weźmiesz Dawida.

-On teraz będzie miał dużo do roboty w związku ze ślubem, a i tak Natkę wezmę.

-Drugą chrzestną Kasia- dodałem- Widzisz problem rozwiązany.

Po obiedzie poszedłem wykąpać syna. Zapomniałem wziąć mu rzeczy i wyszedłem z łazienki. Usłyszałem rozmowę Moniki przez telefon.

-Przepraszam, ale nie dam rady... Nie wiem kiedy... W przyszłym roku może... Bo nie jestem pewna czy będę mogła... To nie jest rozmowa na telefon... Zgoda będę.

Bardzo dziwna rozmowa. Nic z niej nie rozumiałem. Po wykąpaniu Piotrusia włączyłem mu bajkę, sam poszedłem do kuchni do Moniki.

-Z kim rozmawiałaś przez telefon?- od razu przeszedłem do rzeczy.

-Słyszałeś?

-Skoro pytam to słyszałem.

-Nie chciałam ci mówić, bo nie ma o czym. Pamiętasz jak ostatni raz z wami grałam?

-Wtedy co pożyczyłem ci strój?- zapytałem.

-Tak. Na treningu byli wtedy trenerzy żeńskiej drużyny siatkarskiej z Rzeszowa. Najprawdopodobniej wejdą do Orlen Ligi i chcieli żebym zagrała w przyszłym sezonie w ich zespole.

-Dlaczego mi nie powiedziałaś?- nie rozumiałem.

-Bo nie ma o czym. Jestem w ciąży, więc nie mogę grać.

-Ale zaproponowali ci zanim się dowiedziałaś, że jesteś w ciąży.

-Wiem tyle, że zastanawiałam się co mielibyśmy zrobić z Piotrusiem, gdyby wypadły nam mecze wyjazdowe w tym samym terminie.

-Kochanie- przytuliłem ją- Nie ukrywaj czegoś takiego przede mną. Kiedy masz się spotkać z trenerem?

-Jutro o 12.

-Pójdę z tobą. Trening mam o 17.

-A co z Piotrusiem?

-Pojedzie z nami- uśmiechnąłem się.

Następnego dnia pojechaliśmy na spotkanie. Gdy weszliśmy do kawiarni oni już tam byli. Podeszliśmy, przywitaliśmy się i usiedliśmy.

-Myślałem, że przyjdzie pani sama.

-Wolałem towarzyszyć żonie.

-Rozumiem. To przejdźmy do rzeczy. Dlaczego nie chce pani grać w naszym zespole? Chodzi o pieniądze?

-Nie. Pieniądze nie mają tu nic do rzeczy. Ja nie mogę grać, bo jestem w ciąży.

-Aha teraz rozumiem, dlaczego powiedziała pani, że w przyszłym roku też pani nie wie czy będzie mogła.

-No właśnie.

-Mam propozycję. Po porodzie mogłaby pani zagrać z drużyną męża, a my zobaczylibyśmy czy ciąża na panią jakoś wpłynęła. Jeśli nie to z chęcią podpiszemy kontrakt. Zgadza się pani?

-Tak. To chyba dobre wyjście- popatrzyła na mnie.

Uśmiechnąłem się i kiwnąłem głową. Piotruś wiercił mi się na kolanach.

-Tata, kiedy idziemy?- zapytał.

-Niedługo synku- powiedziałem.

-No w takim razie to chyba wszystko. Proszę po porodzie do mnie zadzwonić.

-Obiecuję, że zadzwonię Do widzenia.

-Do widzenia.

Około 14 wróciliśmy do domu. Usiedliśmy we trójkę na kanapie.

-Wiesz już co każesz zrobić Dzikowi?- zapytała Monia.

-Już wiem- uśmiechnąłem się pod nosem.

-Co?

Dwie osoby zgadły, że będą bliźniaki. Może czas kończyć bloga, widzę, że robię się przewidywalna. Polubcie proszę moją stronę na facebooku http://www.facebook.com/pages/Jej-odda%C5%82em-serce-swe-Resovia/500694599977165