Rozdział LXI

-Nie za dobrze. Monika musi się oszczędzać, bo inaczej poroni.

Po tych słowach trochę mi ulżyło. Nie poroniła. Jak tylko wrócę do Rzeszowa będę dbał o nią najlepiej jak potrafię.

-Co powiedział lekarz?

-Musi dużo odpoczywać, nie wolno jej się denerwować, ani nic dźwigać. To przez to wylądowała w szpitalu. Nosiła Piotrusia i ciężkie zakupy.

-Co? Przecież wiedziała, że jej nie wolno.

-Tak, ale co miała zrobić? Nic nie kupować?

Do pokoju wszedł Krzysiek. Gdy zobaczył, że rozmawiam przez telefon usiadł naprzeciwko mnie i przysłuchiwał się.

-Mogła poczekać, aż wrócę.

-Co się stało to się nie odstanie. Teraz najważniejsze jest, żeby o siebie dbała. Do twojego powrotu Kamil u niej zostanie.

-Dobry pomysł. Mogę z nią porozmawiać?- spytałem z nadzieję.

-Niestety nie. Będzie musiała spędzić noc w szpitalu, a już jest po godzinach odwiedzin i nie możemy do niej wejść.

-Rozumiem. Dzięki za telefon. Cześć.

-Nie ma sprawy. Cześć.

Rozłączyłem się. Igła cały czas patrzył na mnie wyczekująco. Gdy nic nie mówiłem wkurzył się.

-Powiesz w końcu co z Monią i ciążą?

-Musi do jutra zostać w szpitalu. Na szczęście nie poroniła.

-Uff, ale co się stało?

-Nosiła Piotrusia i ciężkie zakupy, chociaż wiedziała, że jej nie wolno. Teraz musi się oszczędzać, bo inaczej poroni. Nie wolno jej się denerwować, ani dźwigać.

Monika:

      Co ja narobiłam? Nie powinnam była nic nosić. Mam nadzieję, że Zbyszek nie będzie na mnie zły. Przeze mnie mogliśmy stracić dzieci. Leże w sali. Koło mnie nie ma nikogo. Nie umiem zasnąć. Cały czas się boję o ciążę. W końcu udało mi się zasnąć. Rano, gdy się obudziłam siedział obok mnie Kamil.

-Jak się czujesz?- zapytał z troską.

-Dobrze. Dziś mam wyjść?

-Tak. Do powrotu Zbyszka zostaję u ciebie.

Uśmiechnęłam się do niego. Cieszyłam się, że go mam.

-A gdzie Dawid?

-Zajmuje się Piotrusiem.

Po chwili przyszedł lekarz. Dał mi wypis. Przebrałam się i wyszłam z bratem ze szpitala. Gdy weszłam domu przybiegł do mnie synek. Wystawił ręce, chciał żebym go podniosła. Zaczęłam się schylać, ale Kamil zareagował.

-Nie!- krzyknął, podbiegł i wziął Piotrusia na ręce. Popatrzył na mnie- Przepraszam, może trochę za gwałtownie zareagowałem, ale nie wolno ci.

No tak. Nie mogę brać syna na ręce. Będę musiała pamiętać. Kiwnęłam tylko głową. Pojawił się Dawid.

-Cześć- pocałował mnie w policzek.

-Cześć.

-To ja będę leciał. Trzymaj się.

Usiadłam na kanapie. Obok mnie usiadł Kamil z Piotrusiem na kolanach.

-Zbyszek wczoraj dzwonił. Wie o wszystkim i chciał z tobą rozmawiać.

-Jak mecz?

-Przegrali.

Wzięłam głęboki oddech. Wykręciłam numer i udałam się do sypialni. Musiałam z nim porozmawiać sama.

Zbyszek:

Skończył się trening. Siedzę w szatni z chłopakami. Wszystkie oczy są skierowane na mnie. Nagle dzwoni mi telefon. Gdy widzę kto dzwoni odbieram najszybciej jak się da.

-Monia?- wszyscy się ożywili.

-Zbyszek ja przepraszam.

-Nie przepraszaj. Mów jak się czujesz.

-Dobrze. Nie wolno mi się przemęczać ani denerwować, więc macie wygrać ten mecz jasne? Nie pozwólcie mi się denerwować- zastrzegła.

-Nie ma sprawy- uśmiechnąłem się- Powiem chłopakom.

-Jesteś w szatni?- spytała.

-Tak. Trening się właśnie skończył.

-Daj na głośnomówiący- poprosiła.

Posłusznie włączyłem wybraną funkcję.

-Cześć chłopaki- powiedziała.

-Monia jak się czujesz?- od rzazu każdy zaczął pytać.

-Dobrze, ale nie wolno mi się denerwować, więc macie dać w dupę Jastrzębskiemu jasne?

-Jasne- odpowiedzieli wszyscy uśmiechnięci.

-Będę oglądać- dodała.

Pożegnaliśmy się z Monią. Wyszedłem z szatni uśmiechnięty i spokojniejszy.

No to zaległy rozdział wam oddaje. Wieczorem kolejny ;) Komentujcie.