Rozdział LII

       Zbyszek już pojechał. Nie lubię jego wyjazdów. Strasznie za nim tęsknię. Przebrałam się. Synek o dziwo jeszcze spał. O 11 zadzwonił dzwonek. Poszłam otworzyć.

-Cześć- powiedział Kamil i pocałował mnie w policzek.

-Cześć, wchodź.

Usiedliśmy w salonie. Nie wiedziałam od czego zacząć.

-Gdzie Piotruś?

-Jeszcze śpi. Słuchaj mam do ciebie pytanie.

-Pytaj o co chcesz.

-Dostałam propozycję gry w żeńskiej drużynie siatkarskiej z Rzeszowa- powiedziałam.

-To cudownie! Zawsze to było twoje marzenie- przytulił mnie.

-Tak tyle, że jeśli bym się zgodziła to razem ze Zbyszkiem mielibyśmy mecze. Co jeśli wyjazdy by się zgrały?

-Ja się zajmę Piotrusiem- ożywił się- Chce go poznać. To byłaby najlepsza okazja.

-Czytasz mi w myślach. Właśnie chciałam cię o to prosić.

-Nie ma w ogóle sprawy. Zawsze ci pomogę.

-Dzięki.

Potem obudził się mój synek. Kamil zajął się nim. Fajnie się na nich patrzyło. Jeszcze chwilę pogadaliśmy, a później się pożegnaliśmy.

Czas minął szybko. Jeszcze dziś zostanę panią Bartman. Magda lata koło mnie i poprawia fryzurę, makijaż. Już trzy razy wymiotowałam. Ten stres jest nie do zniesienia. W kościele tyle ludzi i mam przed wszystkimi powiedzieć przysięgę małżeńską. W pewnym momencie znów mnie zemdliło i pobiegłam do ubikacji.

-Matko dziewczyno, ale ta ciąża na ciebie źle działa- powiedziała moja świadkowa.

-Co? Jaka ciąża? To tylko stres.

-Trzymajcie mnie. Ukończyła medycynę i nie widzi, że jest w ciąży- zbulwersowała się Madzia.

Zaczęłam się zastanawiać i liczyć dni. Boże kochany to niemożliwe. Jednak wszystko się zgadzało. Nie dostałam okresu, który powinnam mieć dwa tygodnie temu. Przez to zamieszanie ze ślubem zapomniałam o tym.

-Madzia?- zapytałam niepewnie.

-Ile?

-Trzy.

-Będę za 10 minut.

-Dziękuję, jesteś kochana.

Po chwili wróciła z testami. Tak jak myślałam. Wszystkie pozytywne. Wyszłam i przytuliłam Magdę.

-Tylko mi się tu nie rozpłacz, bo zepsujesz makijaż- zastrzegła.

-Dziękuję ci. Gdyby nie ty to nie zorientowałabym się.

-Nie ma sprawy. Swoją drogą trochę głupio nie móc się napić na własnym weselu- zaśmiała się.

-Odbiję sobie na twoim- powiedziałam.

-Oj to trochę poczekasz.

-Jak to? Właśnie gdzie Mariusz?

-Zerwaliśmy.

-Ale dlaczego?

-Nie mówmy o tym teraz. To twój dzień, a już trzeba iść.

Ktoś zapukał do drzwi.

-Proszę.

-Gotowa?- to był Igła.

-Jasne- uśmiechnęłam się.

-Ślicznie wyglądasz- powiedział i podał mi ramię.

-Dzięki. Igła?

-Tak- ożywił się.

-Nie daj mi upaść.

-Przy mnie nie ma mowy żebyś upadła- uśmiechnął się.

Usłyszałam marsza weselnego. Przy ołtarzu zobaczyłam Zbyszka z Michałem. Do twarzy im było w garniturach. Igła poprowadził mnie do ołtarza i podał moją rękę Zibiemu.

-Nie waż się jej skrzywdzić- pogroził mu palcem.

-Nie mam zamiaru- popatrzył mi w oczy.

Ceremonia była wspaniała. Przy składaniu przysięgi cały czas patrzyłam Zbyszkowi w oczy. W końcu, gdy ksiądz ogłosił, że jesteśmy mężem i żoną pocałował mnie. Pod kościołem długo składali nam życzenia. W końcu pojechaliśmy do restauracji na wesele. Wszyscy mieli w ręku kieliszki z szampanem, tylko ja poprosiłam o wodę, tak żeby nikt nie zauważył. Stałam wraz z ZB9. Jego ojciec wzniósł toast na cześć młodej pary, a wtedy ja zabrałam głos.

-W obecności wszystkich gości chciałam ci powiedzieć coś ważnego- spojrzałam Zibiemu w oczy. Nie miał pojęcia co mam do powiedzenia.

Oddaje wam kolejny rozdział. Moja wena wróciła i mogę powiedzieć, że będzie ciekawie. Komentujcie ;)