Rozdział LXXXVI

       Rzuciłem torbę i podbiegłem do Moni. Spojrzałem jej w oczy, a potem popatrzyłem na kruszynkę, którą trzymała na rękach. Wyciągnąłem ręce i przejąłem synka. Igła w tym czasie wziął na ręce drugiego bliźniaka. Wszyscy kumple otoczyli nas. Każdy chciał potrzymać dziecko. Nie umiem opisać tego, co wtedy czułem. Byłem najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi.

-Kiedy urodziłaś?- spytałem.

-Tydzień temu.

-Dlaczego nic mi nie powiedziałaś?- zdziwiłem się.

-Chciałam zrobić ci niespodziankę. Mam nadzieję, że się udała.

-I to jak- ucałowałem główkę syna, a potem oddałem go żonie i wziąłem drugiego- Są identyczni.

-No będzie trzeba uważać, żeby ich nie pomylić.

-Myślisz, że będą chcieli nas kiedyś oszukać i się zamienić?

-Jeśli odziedziczą po tobie charakter, albo po wujku Igle- spojrzała na libero, a ten się uśmiechnął- To na pewno.

Chłopaki udali się do szatni. W holu zostałem tylko ja i Krzysiek. Spojrzałem na Iwonę, która wyciągała kamerę. Seba już był przy ojcu.

-Tato mogę cię o coś zapytać?- zaczął słodko.

-Jasne, pytaj- odpowiedział niczego nieświadomy Igła.

-Skąd się wzięły dzieci w brzuchu cioci Moniki?

Mina Ignaczaka była bezcenna. Oczy o mało nie wyszły mu z orbit. Zaciął się i nie mógł nic powiedzieć.

-Eee. Yyy- jąkał się.

-Krzysiu odpowiedz synowi- zaśmiałem się.

-Poczekajmy, aż twoi zaczną pytać odgryzł się.

-Wiesz- spojrzałem na bliźniaków- Oni chyba na razie pytać nie będą.

-A Piotruś?

-Stoi tu i będzie słuchał ciebie- zaśmiałem się.

-Tato! Odpowiedz!

-No więc- znów się jąkał- Wujek Zbyszek mocno przytulił ciocię Monikę i w ten sposób w jej brzuchu znalazły się dzieci.

-Ale jak ja przytulam mamę to w jej brzuchu nie ma dzieci!- zaczął protestować.

-Eee, bo to zależy kto przytula.

-To nie fair. Ale którędy one wyszły?- dopytywał się dalej.

-Seba na dziś koniec pytań- libero próbował się wymigać.

-Tato, bo powiem mamie wszystko- zagroził.

-Ale wszystko?

-Wszystko- potwierdził młody.

-Nie masz serca. No dobra- zamyślił się na chwilę i podszedł do Moni- Błagam powiedz, że miałaś cesarkę- zrobił błagalne oczy.

-Niestety rodziłam naturalnie przez ponad pięć godzin.

Igła był w kropce. Jego mina rozwalałam system. Wszyscy, którzy to widzieli śmiali się do granic wytrzymałości. Teraz zrozumiałem, dlaczego Iwona to nagrywała. Grzechem by było, żeby czegoś takiego nie uwiecznić.

-Lekarze rozcinają brzuch i wyjmują dzieci- odpowiedział Igła synowi.

-Ciocia ma bliznę?

-Eee- spojrzał na moją żonę błagalnie.

-Wybacz Krzysiu ja ci nie pomogę. Nie Seba nie mam blizny, bo ja rodziłam naturalnie. Nie musieli mnie rozcinać.

-Tato! Jak one wychodzą?!

-Widzisz co masz na dole?- wkurzył się- Dziewczyny mają coś innego i tamtędy wychodzą dzieci.

-A co to jest?

-Seba!- Krzysiu już nie wytrzymywał- Dowiesz się, gdy będziesz starszy.

-A jakim cudem dzieci się mieszczą w brzuchu?- dopytywał.

-Synek błagam dość na dziś.

-No dobra. Jutro mi powiesz.

Mina libero przebijała wszystko.

-Krzysiu patrz na dobre strony- powiedziałem.

-Niby jakie?

-Będziesz mógł się zastanowić nad odpowiedzią i spróbować przewidzieć kolejne pytania- zaśmiałem się.

-Jego pytań nie da się przewidzieć- odpowiedział.

-W sumie racja. To masz przerąbane.

-Dziękuje, że we mnie wierzysz.

-Oj nie ma za co.

I kolejny rozdział. Komentujcie :)