Rozdział LXXXIII

-Nie- odpowiedziałem i popatrzyłem jej w oczy- Nie zostawię jej, bo takie masz widzimisię.

-Słucham?- była bardzo zdziwiona moją odpowiedzią- Ale jak to?

-Normalnie. Kocham cię, ale siostry nie zostawię. Potrzebuje mojej pomocy. Jest w ciąży, a Zbyszka nie ma. Jakbym został z tobą, a ją zostawił straciłbym szacunek do siebie.

Uśmiechnęła się i mnie przytuliła.

-Nic się nie zmieniłeś. Nadal jesteś tym samym, miłym i wiernym chłopakiem. Zawsze cię za to kochałam.

-Czyli to był test? Sprawdzałaś czy jestem taki jak kiedyś?

-A jeśli tak to jesteś zły?

-Trochę. Ale i tak cię kocham- pocałowałem ją- Czyli od teraz znów jesteśmy razem?

-Tak- powiedziała uśmiechnięta- Tylko muszę zerwać z Mariuszem. Chodź ze mną.

-Pewnie, że pójdę- wstałem i wziąłem ją za rękę- Chodźmy.

-Ale już teraz?

-Tak. Chcę cię mieć na wyłączność jak najszybciej.

-Wariat- zaśmiała się.

Zostawiłem siostrze wiadomość, że wychodzę z Izą i wrócę wieczorem. Poszliśmy do jej mieszkania. Mariusz już tam był. Czekałem w przedpokoju, gdy ona weszła do salonu.

-Cześć kochanie- usłyszałem jego głos.

-Cześć. Muszę ci coś powiedzieć- zawiesiła głos- Mariusz to koniec. Odchodzę od ciebie.

-Co?- poderwał się- Ale dlaczego?

-Mam kogoś innego. Kamil- zawołała mnie.

Wyszedłem i przytuliłem ją. Jego mina była bezcenna. Oczy wychodziły mu z orbit. Miałem wrażenie, że zaraz wybuchnie.

Monika:

-Monia- Iwona podeszła do mnie i przytuliła- To twoja sprawka?- spytała zaraz.

-Ale co?

-Seba chce na motorze jeździć. Nie mam zamiaru się na to zgodzić. Umarłabym o niego ze strachu.

-To nie moja wina. To on- wskazałam na Łukasza.

-Ja się nie zgadzam.

-Wiem. Przepraszam cię na chwilę- odwróciłam się do żużlowca- Ja muszę już iść. To do zobaczenia- podałam mu rękę.

-Jasne. Pa.

-Dobra słuchaj ja wiem, że nie pozwolisz mu na to i rozumiem to. Mimo że uwielbiam żużel jakby Piotrusiowi przyszło to do głowy nigdy bym się nie zgodziła.

Seba z Piotrusiem podbiegli do nas. Ignaczak był podekscytowany. Patrzył na nas i czekał na reakcję.

-Nie- powiedziała Iwona.

-Dobra- uśmiechnął się, a ja się zdziwiłam- Ale pojedziemy na finał mistrzostw świata?

-A to taki miałeś plan. Jak odmówię ci jazdy to będziesz chciał jechać na finał. Zgoda pojedziemy. Monia jedziesz z Piotrusiem?

-Jasne.

-No to pojedziemy ze czworo.

-Pięcioro- poprawiłam- Kamil jedzie z nami.

-Super! Zapytam się taty o to jak dzieci znalazły się w twoim brzuchu!- ucieszył się Seba.

-Koniecznie- zaśmiałam się.

-Mam już kilka dodatkowych pytań. Będzie musiał mi na wszystkie odpowiedzieć.

-Odpowie, nie martw się.

-Jeśli nie będzie chciał to go zmuszę- uśmiechnął się cwaniacko.

-A co masz na niego, że możesz go zmusić?

-Wiem, że chowa ciastka w szlafroku, a piwo w zapasowych oponach w piwnicy. Ups- popatrzył na Iwonę- Mamo proszę nie mów, że się wygadałem, bo nic na niego nie będę miał- zrobił słodkie oczka.

-No niech ci będzie.

-Dzięki- ucieszył się.

-Dobra to ja z Piotrusiem będę wracać. Zdzwonimy się przed finałem.

-Pewnie.

Pożegnałam się z przyjaciółką i poszłam z synem do domu. Znalazłam kartkę od brata. Uśmiechnęłam się. Byłam szczęśliwa, że jemu też zaczyna się układać. Nagle zadzwoniła mi komórka. Zbyszek.

-Cześć kochanie- odebrałam uśmiechnięta.

-Cześć skarbie. Tęsknie za wami.

-A my za tobą, ale niedługo się zobaczymy.

-No ja mam nadzieję. Musicie na finał przyjechać.

-Będziemy razem z Iwoną i Sebą.

-Nie mogę się doczekać.

Usłyszałam jakieś szumy, krzyk Zbyszka i głos Michała.

-Cześć Monia.

-Cześć Dziku. Co się tam dzieje?- spytałam, bo nadal słychać było protesty mojego męża.

-A Zbychu się wkurza, bo zabrałem mu telefon i zamknąłem się w łazience- zaśmiał się, a ja razem z nim- Słuchaj musicie przyjechać, bo ja już nie zniosę tych jego ciągłych westchnień.

-Kubiak już nie żyjesz!- usłyszałam krzyk Zbyszka

-Będziemy.

-To super. Widzimy się niedługo. Pa.

-Pa.

Rozłączyłam się i poszłam do kuchni. Nagle coś mnie zakuło w brzuchu. Uznałam, że to nic wielkiego i poszłam dalej, ale po chwili znów zaczęło boleć. Złapałam się na brzuch i usiadłam w fotelu. Usłyszałam otwieranie drzwi.

-Monia- Kamil podbiegł do mnie- Co się dzieje?

-Nie wiem. Boli.

-Jedziemy do szpitala- zakomunikował.

Oddaję wam rozdział. Komentujcie :)