Rozdział LXX

-Zbyszek proszę nie denerwuj się.

-Jak mam się nie denerwować?! Ten idiota wysyła ci kwiaty i anonimowo prosi o spotkanie. Pewnie wiedział, że jak będziesz wiedzieć, że to on nie zgodzisz z nim zobaczyć.

Nagle wstał, wziął bukiet róż z flakonu i wyrzucił je do kosza. Uśmiechnęłam się. Spojrzał na mnie i odwzajemnił uśmiech. Podszedł i pocałował.

-Obiecaj, że się więcej z nim nie spotkasz- ujął moją twarz w dłonie.

-Obiecuje- westchnęłam- Co teraz?

-Ale o co pytasz?- nie rozumiał.

-Czas na sezon reprezentacyjny. Treningi w Spale, Mistrzostwa Świata, Liga Światowa. Będę za tobą tęsknić.

-Ja za wami też, ale będziecie mogli przyjechać do Spały w odwiedziny. Zresztą mistrzostwa są w Polsce. Damy radę- przytulił mnie- Ja się boję jak sobie poradzisz. Pewnie znów Dawid z tobą zamieszka.

-Nie wiem, może. On ma swoje życie. Nie chcę, żeby musiał z czegoś rezygnować dla mnie.

-Rozumiem. Kochanie- zaczął słodko.

-Coś nabroił?- zrobiłam się czujna.

-Czy ja muszę coś nabroić, żeby mówić do ciebie kochanie?- spojrzałam na niego spode łba- No dobra umówiłem się z kumplami. Wcześniej nie było okazji oblać mistrzostwa.

-To idź.

-Ale chciałem, żebyś poszła ze mną- zrobił słodkie oczka.

Uśmiechnęłam się na ten widok. Pocałowałam go.

-Wolę zostać. Trzeba zająć się Piotrusiem. Zresztą na dziś mam dość wrażeń.

-To w takim razie ja też zostaje- zakomunikował mój mąż.

-Idź. Trzeba uczcić mistrzostwo z chłopakami. Jak tam będziesz to pozdrów ich ode mnie.

-Ale na pewno dasz sobie radę?

-Zbyszek- powiedziałam ostro.

-Ok ja już nic nie mówię.

Poszedł się ubrać. Wystrojony i wypachniony wrócił po 15 minutach.

-O matko. Wiadro perfum na ciebie spadło?- spytałam.

-Bardzo śmieszne. To ja wychodzę. Pa- pocałował mnie i poszedł.

Wstałam z kanapy i zaglądnęłam do synka. Zasnął na podłodze podczas zabawy. Położyłam go do łóżeczka i cichutko wyszłam. Zrobiłam sobie herbatę i usiadłam w salonie. Włączyłam Polsat Sport. Leciał akurat Magazyn Liga. Chwalili Resovię za grę, ale Jastrzębie również. Miło się tego słuchało. Nagle usłyszałam dzwonek do drzwi. Gdy wstawałam zakuło mnie w brzuchu. Usiadłam. Po sekundzie przeszło, więc poszłam otworzyć.

-Pit? Co ty tu robisz?- spytałam.

-Mogę wejść?

-Jasne- wpuściłam go.

Weszliśmy do salonu, jak zobaczył co oglądam uśmiechnął się.

-To powiesz co tu robisz?

-Nie miałem ochoty na świętowanie. Nie lubię takich wypadów, więc uznałem, że do chrześniaka wpadnę- powiedział zadowolony.

-Wiesz to bardzo miło. Tylko, że Piotruś zasnął przed chwilą przy zabawie.

-Aha. No trudno. To jeśli chcesz to ja już pójdę.

-Nie zostań. Dotrzymasz mi towarzystwa- uśmiechnęłam się.

Akurat skończył się magazyn i puścili powtórkę ostatniego meczu finałowego z Jastrzębiem. Pit ciągle mówił gdzie mógł zagrać inaczej, gdzie popełnił straszny błąd. Po dwóch setach zorientowałam się, że nawet mu nic do picia nie zaproponowałam.

-Co wolisz kawę, herbatę, sok?- spytałam.

-Sok.

Wstałam, żeby przynieść napój, ale znów mnie zakuło w brzuchu. Zgięłam się.

-Monia co jest?- Piotrek się zaniepokoił.

-To nic.

-Jasne. Już kładź się.

Posłusznie się położyłam. Latał koło mnie i pytał czy na pewno nic mi nie jest. Przyniósł mi wodę. Zaczął wpadać w panikę. Mówił, że powinien zadzwonić do Zbyszka.

-Pit nic mi nie jest. Czuję się lepiej- zapewniałam.

-Jasne. Mówisz tak, żebym się nie denerwował.

Wziął telefon i zaczął szukać numeru. Nie protestowałam już. Nie miałoby to sensu. Wstałam, gdy się odwrócił i udałam się do kuchni. Wtedy zakręciło mi się w głowie i wylądowałam na podłodze.

-Monia!

Proszę komentujcie, bo lepiej się pisze gdy się wie, że się ma dla kogo :)