Rozdział LXXXII

-Wróciliśmy!- usłyszałam krzyk brata.

Wszedł do salonu z Piotrusiem na rękach. Gdy zobaczył Izę zamurowało go. Ona miała łzy w oczach. Kamil postawił młodego.

-To może ja was zostawię- wzięłam syna za rękę i zostawiłam ich samych.

Kamil:

        Nie wiedziałem co powiedzieć. Iza podeszła do mnie i dała mi w twarz. Zaskoczyło mnie to, nie byłem na to gotowy. Patrzyła mi w oczy. Łzy spłynęły jej po policzkach. Starłem je kciukiem. Potem stało się coś czego nie spodziewałem się bardziej niż dostania w twarz. Pocałowała mnie. Byłem szczęśliwy. Oddawałem każdy pocałunek. Po chwili odsunęła się ode mnie.

-Obiecaj, że nigdy więcej mnie nie okłamiesz. Obiecaj.

-Obiecuję. Ale ty obiecaj, że zerwiesz z Mariuszem.

-Kamil to nie takie proste- wzięła mnie za rękę i usiedliśmy na kanapie- Zerwę z nim, ale planowaliśmy ślub i trzeba teraz wszystko odwołać. Dobrze, że nie wysłaliśmy jeszcze zaproszeń.

-Odwołaj to szybko, a potem zajmiemy się naszym ślubem.

-Czym? Kamil za wcześnie na tak rozległe plany.

-Dlaczego nie? Przed moim zniknięciem planowaliśmy to. Chcę, żebyś już była moją żoną, żebyśmy mieli dzieci.

-A Monika? Pomagasz jej, gdy Bartman gra w reprezentacji. Zostawisz ją, gdy będzie cię potrzebowała?

-Do czego zmierzasz?- nie rozumiałem.

-Czy jesteś gotowy oddać się do końca rodzinie, mi, dzieciom. Czy byłbyś w stanie zostawić siostrę samą, gdy nie będzie koło niej męża?

-Tego ode mnie wymagasz? Obietnicy, że nie pomogę siostrze, a dopiero potem się pobierzemy?

-A jeśli tak to jaka jest twoja odpowiedź?

Zamknąłem oczy i wziąłem głęboki oddech.

Monika:

      Wyszłam z mieszkania razem z synem. Chciałam, żeby Iza i Kamil wyjaśnili sobie wszystko. Szliśmy do parku. Cały czas czułam jakby ktoś mnie obserwował.

-Kochanie idź się pobawić.

Młody poszedł na plac zabaw, a ja się rozejrzałam. Nagle znikąd pojawił się Łukasz.

-Monia.

-Matko, ale mnie przestraszyłeś. Cały czas za mną szedłeś?

-Tak.

-Można wiedzieć dlaczego? Miałam nadzieję, że wiesz, że nie chcę widzieć.

-Chciałem cię przeprosić. Wiem, że źle zrobiłem.

-Kiedy to do ciebie dotarło?- zdziwiłam się- Minęło dużo czasu.

-Dotarło to do mnie kiedy przestałaś się odzywać. Na początku nie rozumiałem dlaczego. Miałem zły sezon, cały czas o tobie myślałam. Potem poznałem Aśkę. Pomogła mi wyjść z dołka i wyznała, że mnie kocha.

-Mimo wszystko cieszę się, że układasz sobie życie.

-Ale ja powiedziałem, że jej nie kocham- ciągnął- Tylko ciebie.

-Ja chyba muszę już iść.

-Nie, poczekaj. To było kiedyś. Teraz jesteśmy razem. Powoli o tobie zapominam, bo wiem, że jesteś szczęśliwa. Wybaczysz mi?

-Jasne- przytuliłam go.

-Ciociu!- usłyszałam Sebę- Nie ładnie tak. W publicznym miejscu tak się ściskać? A czy wujek Zbyszek o tym wie?

-Nie i masz mu na razie nie mówić. Dowie się jak wróci. A co ty tu właściwie robisz?

-Przyszedłem z mamą. A ja pana znam- zwrócił się do Łukasza- Wiem! Pan jest jednym z tych co tak bez sensu w kółko jeżdżą!.

Zaczęłam się śmiać.

-Nie bez sensu. To moja praca i pasja.

-Co może być pasjonującego w jeżdżeniu w kółko?- zdziwił się młody.

-Opisać się togo nie da dokładnie. Gdy wsiadasz na motor czujesz adrenalinę, która cię napędza, kocham tą prędkość, to ryzyko.

-Jest ryzyko jest zabawa- zaśmiał się Ignaczak- To ja chcę spróbować.

-Eee wiesz zapytaj mamę, to ona musi się zgodzić- starałam się wybrnąć.

-Mamo!- poleciał do Iwony.

-Sówka ja cię zabiję.

-Ale czemu? Ja tylko tłumaczyłem swoją pasję.

-Seba chce teraz na motorze jeździć. Krzysiek z Iwoną mnie zabiją.

Rozdział oddaję w wasze ręce. Zachęcam do czytania moich dwóch innych blogów. Linki na górze z prawej strony. Komentujcie proszę :)