Rozdział LXXV

-A wybrałeś projekt?- spytałam.

-Tak. Chcesz zobaczyć?

-Jasne!- ucieszyłam się.

Poszedł do samochodu i wrócił z projektem naszego domu. Bardzo mi się spodobał. Mielibyśmy wystarczająco miejsca dla dzieci i siebie. Nie mogłam się doczekać, aż go wybudują. Następnego dnia pojechałam ze Zbyszkiem i synkiem do Igły. Seba bawił się z Piotrusiem, a my rozmawialiśmy.

-Krzysiu, ale, że ty mi nie powiedziałeś?- spytałam.

-Nawet nie wiesz jak mnie korciło- uśmiechnął się- Ale jakbym to zrobił miałbym przekichane.

Zaczęliśmy się śmiać.

-Ale teraz będziemy sąsiadami- ciągnął zadowolony Igła.

Wtedy do salonu weszli chłopcy i podbiegli uśmiechnięci do libero.

-Tato to prawda? Będziemy z Piotrkiem mieszkać obok siebie?- spytał uradowany.

-Tak to prawda, a czy ja cię nie uczyłem, że nie ładnie podsłuchiwać?

-Ale tato sam podsłuchujesz po meczu rozmowy kolegów- powiedział młody, a Krzysiu pokazywał, żeby nie mówił nic więcej.

Wybuchnęliśmy śmiechem. Prawie leżeliśmy na podłodze. Igła zrobił obrażoną minę.

-I co Zbyszek podsłuchałeś?- spytał Zbyszek, gdy się już trochę opanował.

-Bardzo śmieszne. A ty synu masz przerąbane- popatrzył na Sebę.

-Ale tato uczyłeś, żeby mówić prawdę- zaczął kłócić się z ojcem.

-Chociaż jedną rzecz dobrze powiedziałeś- wypiął dumnie pierś do przodu.

-Ale sam kłamiesz, mówiąc mamie, że nie byłeś na piwie- ciągnął młody, a my znów wybuchnęliśmy śmiechem.

-Seba, ale to nie jest takie prawdziwe kłamstwo, bo nie ma szans, żebym w to uwierzyła- powiedziała uśmiechnięta Iwona.

-Grabisz sobie synek- Igła pogroził mu palcem.

W dobrych humorach wracaliśmy do domu.

Zbyszek:

         Gdy udało mi się uśpić Piotrusia wszedłem do sypialni i położyłem się obok żony.

-Śpi- uśmiechnąłem się.

-Dzieci zabierają dużo energii prawda?- spytała.

-Strasznie- odpowiedziałem.

-A my niedługo będziemy mieli trójkę- ciągnęła- Boję się, że sobie nie poradzimy.

-Ej kochanie. Nie masz się o co martwić. Damy radę. Nawet z czwórką.

-Z czwórką? Ale my będziemy mieli trójkę, a nie czwórkę dzieci- zdziwiła się.

-Ale może kiedyś- zacząłem.

-Jeszcze bliźniaki się nie urodziły, a ty już myślisz o kolejnych dzieciach?- podniosła się.

-No. Czwórka będzie odpowiednia- uśmiechnąłem się.

-Zbyszek nie przesadzasz? Ja nie będę tylko rodzić dzieci. Po porodzie chcę grać w drużynie z Rzeszowa, a wtedy nie będę mogła zajść w ciążę.

-Wiem. Na razie trójka nam wystarczy. Ale to nie oznacza, że kiedyś nie pomyślimy o kolejnym prawda?

-Kochanie, a jak ty chcesz sobie dać radę z czwórką dzieci?- spytała- Nie wiesz nawet czy sobie z trójką poradzimy.

-Na pewno damy radę. Z Piotrusiem sobie spokojnie radzimy- zauważyłem.

-Ale Piotruś to jedno dziecko, a teraz dwójka dojdzie. Czemu chcesz mieć tyle dzieci?

-Nie wiem- uśmiechnąłem się- Jesteś kobietą, z którą chcę spędzić całe życie, a dzieci to tak jakby dowód miłości. Chce, żeby tych dowodów było jak najwięcej.

-Wariat- też się uśmiechnęła- Dopiero zaczął mi brzuch rosnąć, więc przez najbliższe kilka lat odpada kolejne dziecko.

-Ale czemu kilka lat?

-Bo chcę grać. Źle mi, że tylko ty zarabiasz.

-Taka rola głowy rodziny. Jeśli chcesz grać ja nie mam zamiaru cię powstrzymywać. Kocham cię i zaakceptuje wszystko co postanowisz. Prócz rozwodu- dodałem i zaczęliśmy się śmiać.

-Nie martw się. Nie mam zamiaru cię o to prosić.

-No ja myślę- dotknąłem jej brzucha- Nie mogę się doczekać. Chcę być przy tobie na porodówce.

-Nie ma sprawy. Chętnie zobaczę jak mdlejesz- wybuchnęła śmiechem.

-Ja miałbym zemdleć? Pff nie żartuj.

-Nie żartuje. W tej sytuacji największy twardziel może stracić grunt pod nogami.

-Ale nie ja- upierałem się.

-No zobaczymy.

Kochani rozdział dla was. Komentujcie co sądzicie proszę, bo bardzo mnie to interesuje :)