Rozdział LXXI

        Podbiegłem do niej. Wcześniej zdążyłem wybrać numer do Zbyszka, ale się rozłączyłem. Wziąłem ją na ręce i położyłem na kanapie. Pobiegłem do pokoju Piotrusia. Nie spał już tylko bawił się klockami.

-Wujek- ucieszył się na mój widok i podbiegł do mnie.

-Cześć. Ubieraj się. Jedziemy- powiedziałem- Dasz radę sam?- młody kiwnął głową.

Po 10 minutach byliśmy w szpitalu. Telefon podczas drogi cały czas mi dzwonił, ale prowadziłem i nie mogłem odebrać. Teraz oddzwoniłem.

-Pit co się stało?- usłyszałem głos Zbyszka.

-Monia zasłabła. Jestem z nią i Piotrusiem w szpitalu- powiedziałem szybko. Po drugiej stronie na chwilę zapadła cisza.

-Zaraz tam będę- powiedział tylko i się rozłączył.

Zaniosłem ją do lekarza chociaż obudziła się już i upierała, że sama pójdzie. Wszedłem z nią i małym do gabinetu. Lekarz dość długo ją badał. W końcu wrócił.

-Panie doktorze co się stało?- zacząłem.

-Ach ci młodzi ojcowie. Zawsze się tak martwią- nie dane mi było sprostować, bo mówił dalej- Ma pani lekką niedokrwistość. Po prostu anemię, ale to przechodzi. Dwa, trzy dni i powinno być wszystko w porządku.

-To dobrze. Dziękuję- powiedziała Monika i wyszliśmy z gabinetu.

Na korytarzu uśmiechnęła się do mnie. Odwzajemniłem uśmiech.

-Dziękuję ci- powiedziała.

-Nie ma za co. Na prawdę.

-Jak się czujesz po takiej akcji młody tato?- zaśmiała się.

-Hahaha nie dobijaj mnie. Koszmarnie.

-Co? Jaki młody tato?- to był ZB9.

-Kochanie- Monika zaczęła- Piotrek został uznany za ojca- uśmiechnęła się do męża.

-Ale jak?- nie rozumiał.

-No był ze mną w gabinecie i się martwił, a lekarz uznał, że w takim razie to on jest ojcem i skomentował to słowami „ach ci młodzi ojcowie”- zaczęliśmy się śmiać.

Atakujący też się uśmiechnął i przytulił żonę.

-Co ci się stało?- spytał z troską.

-Mam anemię, ale za dwa, trzy dni powinna przejść.

-Wiedziałem, że powinienem był zostać. Pit dzięki, że się nią zająłeś- zwrócił się do mnie.

-Nie musisz mi dziękować. Czym przyjechałeś?

-Taksówką.

-To odwiozę was i pojadę do siebie- zaproponowałem.

-Dziękuję.

Zbyszek:

         Tego co przeżyłem nie życzę nikomu. Gdy Piotrek powiedział, że Monika zemdlała serce mi stanęło. Igła zaniepokojony moją reakcją podszedł.

-Stary co się stało?

-Muszę jechać do szpitala- powiedziałem tylko i zerwałem się.

-Ale co się stało?- dopytywał.

-Monika zemdlała- rzuciłem na odchodne.

Taksówka na szczęście szybko się zjawiła. Każda chwila dłużyła mi się. W końcu wbiegłem do szpitala. Pielęgniarka wskazała mi salę. Zobaczyłem na korytarzu żonę z Pitem i synem. Ulżyło mi.

-Jak się czujesz po takiej akcji młody tato?- zaśmiała się Monia.

Stanąłem jak wryty. Młody tato? O co chodzi? Co się dzieje?

-Hahaha nie dobijaj mnie. Koszmarnie- odpowiedział środkowy.

Gdy wszystko mi wytłumaczyli śmiałem się z nimi. Piotrek odwiózł nas do domu, a potem pojechał do siebie.

-Kochanie. Połóż się, a ja uśpię Piotrusia.

Wiedziałem, że chce zaprotestować, ale odpuściła i poszła do sypialni. Syn nie chciał spać. Cały czas się pytał co się stało mamie. W końcu po przeczytaniu trzech bajek spał. Poszedłem do żony.

-Zrezygnuję z reprezentacji- zakomunikowałem.

 

Rozdział dla was. Smutno mi, że Resovia dziś przegrała, ale jutro będzie lepiej ;) Komu kibicujecie? Komentujcie :)