Rozdział LXXXI

-Pamiętasz Izę?- spytał.

-Iza, Iza- szukałam w pamięci- To twoja ostatnia dziewczyna przed zniknięciem?- spytałam- Byliście razem z tydzień.

-No właściwie to miesiąc, ale przedstawiłem ci ją później.

-No dobra, ale co z nią?

-Widziałem ją wczoraj z Mariuszem.

-To ten, z którym zawsze wygrywałeś we wszystkim?

-Ten sam.

-Niech zgadnę. Jesteś zazdrosny, bo nadal ją kochasz, a ona nie wie, że żyjesz. Nie możesz się pogodzić z myślą, że jest z kimś innym.

-Dokładnie tak.

-Kamil walcz o nią.

-Nie wiem jak. Muszę najpierw się wszystkiego dowiedzieć. Minęło sporo czasu, a może oni są po ślubie. Może są szczęśliwi.

Porozmawialiśmy chwilę. Starałam się go przekonać, że powinien walczyć o miłość. Zasypiając miałam już w głowie plan. On mi tak pomaga, że muszę mu się odwdzięczyć. Obudziłam się koło 9. W kuchni zastałam brata. Przytuliłam go i zjadłam śniadanie.

-Kamil, słucham muszę wyjść zostaniesz z Piotrusiem?

-Wiesz co miałem jechać z kumplami na stadion, ale wezmę go ze sobą.

-Ok, ale na jaki stadion?

-Żużlowy. Sówka będzie jeździł.

-Co?- zerwałam się z krzesła- Masz zamiar z nim rozmawiać?

-Monia wiem co zrobił. Nie mam zamiaru z nim się przyjaźnić, ale chcę zobaczyć żużel.

-No dobra. Tylko uważaj na Piotrusia.

-Wiesz, że będę.

Poszłam się przebrać. Weszłam do pokoju synka, pocałowałam go w główkę, pożegnałam się z bratem i wyszłam. Udałam się pod adres, który o dziwo pamiętałam sprzed lat. Zadzwoniłam. Otworzyła mi wysoka brunetka.

-Cześć Iza. Pamiętasz mnie?- spytałam.

-Monia cześć. Ale się zmieniłaś. Jesteś w ciąży- zauważyła- Wchodź.

Rozebrałam się i usiadłyśmy w małym saloniku. Widać było, że Izka jest zdziwiona moją wizytą.

-Co cię do mnie sprowadza?- spytała.

-Jesteś z Mariuszem?- odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

-Jestem- westchnęła- Wiesz, że go nie kocham- spojrzała mi w oczy- Kochałam tylko Kamila, ale jego już nie ma, a ja chcę założyć rodzinę, być matką, żoną. Ty jesteś już masz męża, a dziecko jest w drodze. Nawet nie wiesz jak ci zazdroszczę.

-To nie do końca tak. Ja mam już syna- zrobiła zdziwioną minę- Teraz spodziewam się z mężem bliźniaków.

-Ale ci się życie ułożyło. Michał to szczęściarz, że ma taką żonę.

-Tyle, że ja nie wyszłam za Michała.

-To za kogo? Znam go?

-Bardzo możliwe, że znasz z telewizji- nie wiedziała do czego zmierzam- Zbyszek Bartman siatkarz.

-Żartujesz? Wyszłaś za siatkarza?

-Tak, ale nie przyszłam tu o tym rozmawiać. Czy gdybyś mogła wróciłabyś do Kamila?

-Monia proszę. Nie rozdrapuj ran.

-Odpowiedz proszę.

-Pewnie, że bym wróciła. Bez zastanowienia, ale on nie żyje i nic tego nie zmieni.

-Iza- wzięłam głęboki oddech- Kamil żyje.

Przez chwilę patrzyła na mnie jak na wariatkę. Gdy zobaczyła, że nie żartuję wstała i poszła do pokoju obok, by za chwilę wrócić przebrana i gotowa do wyjścia.

-Zabierz mnie do niego- powiedziała tylko.

-Ale Iza- zaczęłam.

-Zabierz mnie do niego- przerwała.

Ubrałam się i wyszłyśmy. Po drodze powiedziałam, że mój brat nic nie wiem o tym, że u niej byłam i, że nadal ją kocha. Zachowywała spokój, chociaż dało się wyczuć, że jest zdenerwowana. Gdy weszłyśmy do mieszkania jeszcze ich nie było.

-Kamil wziął mojego syna na żużel. Powinni zarz wrócić.

-Mieszkacie razem?

-Tylko na czas, gdy trwa sezon reprezentacyjny i Zbyszka nie ma.

Wzięła zdjęcia na którym jestem z mężem i Piotrusiem.

-Nie ściemniałaś. Naprawdę wyszłaś za Bartmana. Jak to jest? Być żoną siatkarza?

-Ciężko. Gdy ma zgrupowanie kadry jest najgorzej. Nie wiem co mówić synowi, gdy się pyta gdzie jest tata, kiedy wróci, dlaczego wyjechał.

-To musi być ciężkie.

Usłyszałam otwieranie drzwi. Spojrzałam na Izę. Wstrzymała oddech.

Taka mała niespodzianka dla was. Postanowiłam pisać kolejnego bloga. Na razie jest tylko prolog, a resztę będę dodawać jak skończę tego, bo już niewiele do końca zostało. Podaje wam link http://moni2824-milosc-do-siatkarza.blogspot.com/