Rozdział XCVIII

       Następnego dnia zaczęłam treningi. Dziewczyny bardzo miło mnie przyjęły. Miałyśmy zaplanowany trening z chłopakami. Cieszyłam się, że będę mogła z nimi grać, jednak najbardziej na to cieszył się Zbyszek. Ciągle powtarzał, że będzie ze mną ćwiczył i we wszystkim mi pomoże. Bliźniaki i Piotrusia zostawiliśmy z Dawidem i Natką, ale wiedzieliśmy, że na dłuższą metę to nie będzie zdawało egzaminu, bo oni mają swoje życie. Gdy dotarliśmy na halę pocałowałam męża i poszłam się przebrać. Mieliśmy wspólne ćwiczenia. Trenerzy kazali nam się dobrać w pary mieszane. Widziałam, że Zibi do mnie idzie, ale poczułam, że ktoś złapał mnie za rękę.

-Ja jestem z Moną!- krzyknął Igła.

-O nawet o tym nie myśl- koło nas pojawił się ZB9.

-Za późno. Już pomyślałem- Krzysiu wystawił mu język.

-No jak z dziećmi- pokręciłam głową.

-Igła, a chcesz, żeby wszyscy zobaczyli filmik na którym tłumaczysz Sebie skąd się biorą dzieci?- Zbyszek się uśmiechnął.

-Nie zrobisz mi tego- mina libero była bezcenna.

-A założysz się?- atakujący zrobił triumfalną minę.

-Dobra, dobra Monia jest twoja- spuścił głowę i poszedł szukać pary.

-Kochanie- zaczęłam słodko- Z kim ćwiczyłeś, gdy nie byłam jeszcze zawodniczką?

-Eee no więc czy ten trening kiedyś się zacznie?

-Zbyszek- podparłam się pod boki- No więc?

-Ale jej już nie ma w drużynie. Odeszła, bo ty zajęłaś jej miejsce z czego szalenie się cieszę.

-Nie podlizuj się- wzięłam piłkę.

Odbijaliśmy długi i się śmialiśmy. Gdy w końcu przyszedł czas na grę Zibi znów miał pretensje, bo nie mogliśmy być razem w zespole. Moja drużyna wygrała wszystkie mecze i mogliśmy iść do szatni, a reszta musiała zostać na dodatkowe ćwiczenia. Igła śmiał się z innych, bo był ze mną w drużynie i nie musiał nic robić. Przebrałam się i czekałam na męża przy samochodzie. W końcu wyszedł. Uśmiechną się, pocałował mnie i otworzył drzwi.

-I jak podobał ci się twój pierwszy poważny trening?- spytał, gdy zajął miejsce kierowcy.

-Było super- uśmiechnęłam się.

Podjechaliśmy do Dawida i Natki po dzieci. Podziękowaliśmy im za pomoc i wróciliśmy do domu. Piotruś poszedł się bawić, a ja ze Zbyszkiem położyliśmy chłopców. Gdy w końcu nam się to udało położyłam się na łóżku w sypialni.

-Zmęczona?- ZB9 położył się obok mnie i szepnął do ucha.

-I to jak.

-Ale aż tak bardzo?- zaczął całować mnie po szyi.

-Aż tak bardzo to chyba nie- zaśmiałam się i odwróciłam do niego przodem.

Miał iskierki w oczach. Pocałował mnie i poczułam jego rękę pod moją bluzką. Nie pozostałam mu dłużna i za chwilę jego koszulka leżała w kącie pokoju razem z moją. Przez dzieci dawno nie robiliśmy tego. Czułam się cudownie, że w końcu znów miałam go tak blisko. Następnego dnia wysłałam Zbyszka do sklepu, a sama zajęłam się sprzątaniem. Nagle zadzwonił dzwonek. Był to Paul z Jessicą.

-Cześć- uśmiechnęłam się i pocałowałam go w policzek na powitanie.

-Cześć. Jess mi kazała tu przyjść, a właściwie siebie przewieźć.

-Piotruś się ucieszy.

Zaraz po moich słowach pojawił się obok i poszedł z dziewczynką do siebie.

-Chcesz kawy, herbaty, soku?- spytałam.

-Sok może być.

Wzięłam z kuchni dwie szklanki napoju i wróciłam do pokoju.

-Jak tam w drużynie?- spytał Lotman.

-Dziewczyny miło mnie przyjęły, więc jest dobrze.

-To najważniejsze, żeby była dobra atmosfera. U nas jest świetna.

-Tak, ale wy macie Igłę, który scali całą drużynę.

-Co igiełka sklei, sklei, żadna siła nie rozklei- zaśmiał się.

-Bardziej zszyje, ale może być- powiedziałam uśmiechnięta.

Wtedy wrócił Zbyszek. Rozmawialiśmy długo, a dzieciaki nadal nie chciały się rozstawać.

-Pierwsza miłość- skomentował ZB9- Nie pamiętacie jak to było z wami?

-Ja pamiętam. Tego się nie zapomina- powiedziałam.

-To opowiedz- uśmiechnął się Paul.

-Ok, ale jeśli wszyscy opowiemy.

Zapraszam na moje blogi linki u góry po prawej. Komentujcie :)

-Ok- odpowiedzieli naraz siatkarze.