Rozdział III

        Nie umiałam nic powiedzieć. Rodzice Majki ściskali mnie i gratulowali. Już chciałam zaprzeczyć, gdy napotkałam jej błagalny wzrok. Była moją przyjaciółką. Westchnęłam tylko. Postanowiłam dać jej trochę czasu, ale nie zamierzałam ciągnąć tego nieporozumienia dłużej niż dwa tygodnie.

-Trzeba będzie wszystko przyszykować. My kupujemy wózek- powiedział Zbyszek.

-Nie trzeba- starałam się wybrnąć- To … chyba za wcześnie.

Jeszcze przez godzinę rozmawialiśmy tylko o ciąży. Nie była to dla mnie niekomfortowa sytuacja, ale ze względu na Majkę robiłam dobrą minę do złej gry.

-Ja już muszę iść- nie mogłam już dłużej wytrzymać- Piotrek czeka.

-Oczywiście. Pewnie cieszy się bardzo i już chce, żebyś wróciła. Mam nadzieję, że następnym razem przyjedziecie razem.

-Pewnie tak. Do widzenia.

-Ja też się będę zbierał- powiedział Seba- Podwiozę cię.

-Dzięki.

-Odprowadzę ich do samochodu- wtrąciła Maja.

-Uśmiechnęłam się lekko. Pożegnaliśmy się z Ignaczakiem i wyszliśmy. Gdy rodzice przyjaciółki nie mogli nas już usłyszeć od razu zaczęłam rozmowę.

-Majka oszalałaś? Nie mogę udawać, że jestem w ciąży. Musisz im powiedzieć prawdę.

-Powiem- spuściła głowę- Tylko daj mi trochę czasu.

-Masz dwa tygodnie i módl się, żeby Piotrek się o tym nie dowiedział.

-Jasne- westchnęła- Dopilnuję wszystkiego.

Sebastian otworzył mi drzwi i pojechaliśmy. Przez chwilę żadne z nas się nie odzywało. W końcu jednak nie wytrzymaliśmy tej niezręcznej ciszy.

-Dziękuję ci- powiedział- Chcę najpierw powiedzieć ojcu. Nie powinien się za bardzo zdenerwować i może pomoże nam powiedzieć wujkowi i cioci.

-Proszę, zróbcie to szybko. To dla mnie bardzo nieprzyjemna sytuacja. Nie chcę ciągnąć tego kłamstwa.

-Wiem. Zrobię to jak najszybciej.

Podjechaliśmy pod blok. Pożegnałam się, wysiadłam i poszłam na górę.

Klaudia:

         O 19 pojawiłam się pod kinem. Paweł już tam na mnie czekał z małym bukietem róż. Uśmiechnęłam się do niego.

-Cześć Klaudyna- pocałował mnie w policzek- To dla ciebie.

-Nie musiałeś.

-Ale chciałem. To co jakiś popcorn, cola?

-Może być. Na co idziemy?

-Na to co chciałaś. Mrożący krew w żyłach horror. Mamy jeszcze- spojrzał na zegarek- 15 minut do seansu. Mów co się dzieje.

-Z czym?

-Z tobą i Michałem. Widzę, że coś jest nie tak.

-To co zawsze. Treningi, mecze. Mam wrażenie, że oddalamy się od siebie. Prawie w ogóle nie spędzamy razem czasu.

-Zawsze cię to denerwowało, ale mimo to dawaliście radę.

-No to pewnie i teraz damy. Nie gadajmy o tym. Lepiej chodźmy, bo kolejka się robi.

Kupiliśmy popcorn na spółkę i dwie cole. Po chwili zaczęli wpuszczać na seans. Musiałam przyznać, że film był przerażający. Kilka razy chowałam twarz w ramieniu Pawła, bo nie chciałam patrzeć. On tylko się wtedy uśmiechał. W końcu, gdy skończył się film poszliśmy się jeszcze przejść po parku. Reagowałam na każdy dźwięk.

-Klaudyna chyba już nigdy cię nie wezmę na horror.

-Nie przesadzaj.

-Ja przesadzam? To ty mało nie wybuchnęłaś krzykiem, bo w krzakach kot siedział.

-Oj tam- zarumieniłam się.

-Słodko wyglądasz.

-Pawka proszę cię.

-No co? Nie mogę wyrazić swojej opinii? Jak się rumienisz wyglądasz przepięknie.

Przystanął i wziął mnie za rękę. Drugą uniósł mój podbródek tak, żebym spojrzała mu w oczy. Nie wiedziałam co on robi.

-Wiesz już dawno chciałem to zrobić?

-Co?- nadal nie rozumiałam.

Lekko się uśmiechnął, zamknął oczy i pocałował mnie.

Ania:

         Z Kamilem zrobiliśmy dokładny plan kto, kiedy, z kim, gdzie idzie. W sumie było to dobre rozwiązanie, ale nie chciałam przegapić żadnego wyścigu. Jeszcze tylko raz każde z nas miało pójść bez towarzysza.

-Anulka- chłopak objął mnie od tyłu- Idziemy na spacer?

-O tej porze?- zdziwiłam się.

-Czemu nie?

-W sumie. Dobra.

Ubrałam się i wyszliśmy. Złapał mnie za rękę. Uśmiechnęłam się lekko. Było tak jak dawniej, zanim zamieszkaliśmy razem. Po drodze sprzedawali obwarzanki. Wzięliśmy jednego z makiem na spółkę i zajadaliśmy się.

-Kamil- sprzeciwiłam się, gdy chciał mi kolejny kawałek wepchnąć do ust.

-No co?- uśmiechnął się- Kocham cię.

-Też cię kocham.

Zamknął oczy i pocałował mnie. Po chwili oderwaliśmy się od siebie i szliśmy alejką dalej.

-Przepraszam za tamtą kłótnię- zaczął- Jeśli tak bardzo ci zależy to pójdę z tobą na te wyścigi samochodowe.

-Nie musisz. Też już zrozumiałam, że te derby dużo dla ciebie znaczą. Pójdziemy na nie razem- zdecydowałam w końcu.

-Na prawdę?

-Tak. W końcu drugi raz takiej atmosfery nie będzie- uśmiechnęłam się- Chcę zobaczyć jak to wygląda na takim ważnym meczu dla kibiców.

-Nie zawiedziesz się- znów złożył pocałunek na mich ustach.

Szliśmy tak uśmiechnięci. Chciałabym, żeby tak było zawsze. Ciepła atmosfera i okazywanie sobie uczuć. Wtuliłam się w bok Kamila.

-Ania?

-Co jest?

-Czy to nie jest Klaudia?

-Gdzie?- zdziwiłam się.

-Tam z tym gościem.

-Faktycznie to ona.

Już chciałam ją zawołać, gdy się pocałowali. Stałam jak wryta i nie mogłam nic powiedzieć, to samo Kamil

-Co to ma być?

-Chodźmy stąd.

-Ona zdradza mojego brata, a ja mam to zostawić?

-Tego nie mówię. Na razie chodźmy. Pogadam z Klaudią, a dopiero potem ty z Michałem ok?

-No dobra.

No to mamy trójeczkę. Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu. Komentujcie ;)