Rozdział IV

    Siedziałam w pokoju i uczyłam się. Nadal nie wiedziałam jak powiedzieć rodzicom, że jestem w ciąży. Bałam się ich reakcji. Wiedziałam, że Jessica nie może udawać, że spodziewa się dziecka. Skończyłam naukę dość szybko. Spakowałam się na kolejny dzień do szkoły i zeszłam na dół, na kolację. W salonie zastałam ojca.

-Tato, gdzie mama?

-Powinna być za 10 minut. Coś się stało, że jej szukasz?

-Tak- westchnęłam i usiadłam obok niego- Muszę powiedzieć ci coś bardzo ważnego.

-No mów- wyłączył telewizor i spojrzał na mnie.

-Jessica nie będzie miała dziecka.

-Ale przecież mówiłaś, że będę dziadkiem.

-Bo będziesz- powiedziałam już znacznie ciszej.

Przez długi czas siedzieliśmy w milczeniu. Nie umiałam spojrzeć ojcu w oczy. Nie widziałam jego wyrazu twarzy. Nagle objął mnie.

-Majka posłuchaj mnie uważnie. Zawsze ci pomogę. Mogłaś od razu powiedzieć, że to ty jesteś w ciąży.

-Chciałam. Jess przyszła tylko po to, żeby mnie wspierać.

-A myśmy od razu założyli, że to ona spodziewa się dziecka- szepnął do siebie- To delikatna sprawa. Ja jakoś to przeżyję, bo wiem, że ty i Sebastian dacie sobie radę i będziecie dobrymi rodzicami, ale mama …

-Wiem. Dla niej to będzie wielki szok.

-Chciała, żebyś spokojnie skończyła szkołę, studia nie tak jak ona. Na szybko.

-Ale jej się udało i ja też dam radę- uśmiechnęłam się i wtuliłam w tatę.

-Powiemy jej o tym razem.

-Dziękuję. Może Seba też przyjdzie i …

-Nie! Słuchaj to, że to przyjąłem do wiadomości nie oznacza, że nie jestem na niego wściekły. Na razie daj mi ochłonąć.

-No dobra. Kiedy powiemy mamie?

-Dziś. Trzeba to szybko załatwić.

Pokiwałam głową i poszłam do siebie. Wzięłam do ręki telefon i kilka razy obróciłam go w dłoni. W końcu wybrałam numer.

-Cześć słońce- usłyszałam ukochanego.

-Cześć. Słuchaj powiedziałam tacie o ciąży- przeszłam od razu do rzeczy.

-I co?

-Z tatą dobrze. Gorzej, że musimy powiedzieć jeszcze mamie i lepiej, żebyś nie pojawiał się u nas przez najbliższy czas.

-No dobra- westchnął.

Wtedy usłyszałam, że moja rodzicielka wróciła do domu.

-Ja kończę. Czas na kolejną rozmowę.

-Powodzenia. Kocham cię.

-Ja ciebie też.

Odłożyłam komórkę na biurko i zeszłam na dół.

Klaudia:

       Wróciłam do domu i usiadłam na kanapie. Nie wiedziałam co mam robić. Z jednej strony Michał. Kochałam go, ale męczyło mnie takie życie. Chciałam stabilność, którą mógł zapewnić mi Paweł. Westchnęłam tylko i poszłam się położyć. Następnego dnia uczyłam się, gdy ktoś zadzwonił do drzwi.

-O Ania- uśmiechnęłam się- Wchodź.

-Powiedz mi co ty robisz?

-Ale o co ci chodzi?- zdziwiłam się.

-O pocałunek z Pawłem! Przecież ty jesteś z Michałem!

-Widziałaś?

-Tak widziałam i powiem ci , że to jest bardzo nie fair wobec Michała. On cię kocha

-Ja też go kocham.

-To czemu uganiasz się za innymi facetami?

-To nie jest takie proste.

-Wytłumacz mi!- denerwowała się.

-Chodź.

Usiadłyśmy na kanapie. Przyniosłam wodę. Przez chwilę milczałyśmy.

-Powiesz w końcu co się dzieje?

-Ja kocham Michała, ale- zacięłam się- Ale wiesz, że nie lubię tego życia. Te jego ciągłe wyjazdy, treningi.

-Chcesz go zostawić?

-Nie. Jasne, że nie.

-Więc robimy tak. Zrywasz kontakt z Pawłem, a ja postaram się namówić Kamila, żeby nic nie mówił bratu.

-Kamil też nas widział?

-Tak. Byliśmy razem na spacerze.

-No dobra. Więcej nie będę wychodziła z Pawłem.

Ania:

       Wróciłam do domu zadowolona. Miałam nadzieję, że Klaudia dotrzyma umowy i nie spotka się więcej z Pawłem. Teraz pozostała mi tylko rozmowa z ukochanym. Wiedziałam, że ciężko będzie go przekonać. Przygotowałam zapiekankę i czekałam na niego. W końcu usłyszałam otwieranie drzwi.

-Cześć kochanie- zawołał.

-Cześć. Musimy porozmawiać.

-Niech zgadnę. Rozmawiałaś z Klaudią.

-Tak.

-I co?

-Ma zerwać kontakt z Pawłem. Obiecała mi to.

-No dobra- westchnął- Ale Michał i tak musi się o tym dowiedzieć.

-Kamil proszę cię. Nie mów mu o tym.

-Słucham? Teraz sobie chyba żartujesz. Mam okłamywać własnego brata?

-Nie okłamywać. Po prostu mu o tym nie mów. To nie jest kłamstwo.

-Anka! Muszę mu o tym powiedzieć.

-Daj jej jeszcze jedną szansę. Proszę- wzięłam go za ręce- Jeśli to się powtórzy to sama powiem mu wszystko.

-Obiecujesz?

-Obiecuję.

-No dobra. Robię to tylko dlatego, że ty mnie o to prosisz.

-Dziękuję- uśmiechnęłam się.

No i kolejny. Mam nadzieję, że wam się podoba. Komentujcie :)