Rozdział VII

        Michał siedział u mnie dość długo. Wspominaliśmy dzieciństwo, śmialiśmy się. W pewnym momencie ktoś zapukał do pokoju.

-Proszę- powiedziałam.

-Mogę?

-Kamil!- ucieszyłam się i rzuciłam mu się na szyję.

-Cześć siostra-uścisnął mnie.

Spojrzał na Michała. Ten nie był szczęśliwy na jego widok. Nie wiedziałam co między nimi zaszło, ale musiałam ich pogodzić.

-Ej chłopaki. Co jest?

-Nic- odpowiedzieli równo.

-Przecież widzę. Już mówcie.

Pociągnęłam Kamila na łóżko gdzie siedział Michał. Ja usadowiłam się pomiędzy nimi. Nie patrzyli na siebie.

-Michał? Kamil?

-No dobra. Klaudia całowała się z Pawłem, a ten kretyn o tym wiedział i nie raczył pisnąć słowem!- w końcu powiedział.

-Co?- spojrzałam na Kamila- Wiedziałeś?- kiwnął lekko głową- Czemu nic nie powiedziałeś?

-Ania mnie o to prosiła. Rozmawiała z Klaudią, a ta jej obiecała, że więcej się z tym gościem nie spotka. Uznałem, że tak będzie lepiej.

-Lepiej? Dla kogo?- Michał wstał.

-Dla ciebie! Chciałem ci tego oszczędzić!

-Chłopaki!- też wstałam- Dość! Jesteście braćmi. Nie wolno wam się tak kłócić. Już się pogodzić.

-Nie ma mowy- Michał założył ręce na piersi.

-Wiesz, że mnie nie wolno teraz denerwować. A jak się tak kłócicie to jestem zdenerwowana. Chcesz, żeby mi się coś stało?

-Nie- westchnął i wyciągnął rękę do Kamila.

Ten ją uścisnął. Przytulili się i poklepali po plecach. Wszystko byłoby dobrze gdyby nie to, że znajdowałam się w środku i trochę mnie zgniatali.

-Ej!

-Przepraszam- Michał od razu się opamiętał- Nic ci nie jest?

-Nie, wszystko dobrze.

-Powiecie mi teraz czemu Majce nie wolno się denerwować?

-Widzisz Kamilku- uśmiechnęłam się- Tak się złożyło, że zostaniesz wujkiem.

Przeżył szok. Otworzył szeroko oczy i przeniósł wzrok na mój brzuch. Po chwili zacisnął dłonie w pięści.

-Zabiję go- szepnął.

-Co?- zdziwiłam się.

-Zabiję Sebastiana!

-Nie! Uspokój się!

-Jak? Moja młodsza siostra zaszła w ciążę! Nie daruję mu tego!

-Kamil wszystko jest w porządku.

-Nic nie jest w porządku! Ty masz skończyć szkołę, iść na studia, a nie rodzić dzieci. Co on sobie myślał? Wiedział, że jesteś młodsza i nie powinnaś w ciążę zachodzić.

-Dobra, ale stało się. Nic na to nie poradzimy, a ja cieszę się. Rodzice już wiedzą i jest okej. Proszę uspokój się. I masz szlaban na Sebę.

-Słucham?- zdziwił się.

-Nie wolno ci do niego chodzić i z nim rozmawiać.

-Spoko mamy razem treningi tam go wymęczę.

-Kamil! Obiecaj, że nic mu nie zrobisz!

-Majka no proszę cię. Trzeba mu jakoś pokazać, że …

-Że co?

-No, że źle zrobił no … robiąc ci dziecko.

Spojrzałam na Michała. Po chwili nie wytrzymaliśmy i wybuchnęliśmy śmiechem. Kamil na początku zaczął się dąsać, ale po chwili sam się śmiał. Usiedliśmy i rozmawialiśmy. Bracia siedzieli, a ja leżałam tak, że głowę miałam na kolanach jednego, a nogi na kolanach drugiego. Wtedy znów ktoś zapukał.

-Proszę.

-Maja- do pokoju zajrzał ojciec.

-Tak tato?

-Chyba mamy zjazd.

-Słucham?- nie rozumiałam.

Usunął się i do pokoju wszedł Piotrek. Wstałam i rzuciłam mu się na szyję. Uśmiechnął się i spojrzał na braci.

-Siema. Was też wzięło, żeby siostrzyczkę odwiedzić?- spytał zadowolony.

-Poniekąd- odpowiedzieli równocześnie.

Zajęłam swoje poprzednie miejsce, a Piotrek usiadł na krześle. Gdy dowiedział się o mojej ciąży zareagował podobnie do Kamila, ale udało mi się go uspokoić. W końcu musieli się zbierać. Został jedynie Michał.

-Mogę tu dziś zostać?- spytał.

-Pewnie- przytuliłam go- Ale wiesz, że nie unikniesz rozmowy z Klaudią.

-Wiem, wiem. Na razie po prostu nie jestem na to gotowy.

Michał:

         Wieczorem położyłem się w swoim starym pokoju, ale po chwili przeniosłem się do Majki. Przyjęła mnie uśmiechnięta i przytuliła. Rano zjadłem śniadanie z rodzicami i siostrą, a potem pojechałem do mieszkania. Klaudia była akurat na uczelni, więc szybko zabrałem rzeczy na trening i wyszedłem. Na hali panowała napięta atmosfera. Kamil i Piotrek omijali Sebę szerokim łukiem i wrogo na niego patrzyli. W końcu nie wytrzymał i podszedł do mnie.

-Wiesz o co im chodzi?- spytał.

-Wiem. O Majkę, a dokładnie o jej ciążę- widziałem, że zesztywniał- Swoją drogą też powinienem być na ciebie wściekły.

-A nie jesteś?

-Przyznam, że na początku byłam, ale wiem, że Maja cię kocha. Zresztą mam zostać chrzestnym, więc jakoś to przeboleje, ale z Kamilem i Piotrkiem nie pójdzie ci łatwo.

-Domyślam się- westchnął.

Po treningu pojechałem do domu. Klaudia już była. W przedpokoju stała walizka. Zdziwiłem się na ten widok. Po chwili pojawiła się.

-Co to jest?- spytałem.

-Moje rzeczy. Po tym wszystkim nie mogę od ciebie wymagać, że mi wybaczysz i, że ... nasze zaręczyny będą aktualne- słyszałem smutek w jej głosie.

-Gdzie będziesz mieszkać?

-Na razie przeniosę się do rodziców, a potem się okaże. W tej sytuacji tak będzie lepiej- szepnęła.

Nie wiedziałem co powiedzieć. Majka radziła mi, żebym dał jej drugą szansę. Nadal bardzo ją kochałam, ale skąd mogłem wiedzieć, że nie zrobi tego znowu? Ubrała kurtkę, a potem spojrzała na mnie smutno. Ściągnęła z palca pierścionek zaręczynowy i podała mi go. Widziałem, że ma łzy w oczach. Wzięła walizkę i chciała wyjść. 

Przepraszam. Tylko to umiem napisać. Nie umiem na tym blogu dodawać tak często rozdziałów. Mam nadzieję, że taka długa przerwa już się nie powtórzy. Jeszcze raz przepraszam.