Rozdział XVIII

                 Michał pomógł mi usiąść na ławce, a sam pobiegł po Sebę. Poprosiłam go, żeby zawołał na razie tylko mojego narzeczonego. Nie chciałam wywoływać sensacji.

-Czemu kazałeś mi tu przyjść?- usłyszałam głos Sebastiana.

-Cóż, pomyślmy … Może dlatego, że twoja narzeczona rodzi!- pokazał na mnie.

-Co?!- Seba dopiero teraz mnie zauważył- O Jezu, Majka!- podbiegł do mnie- Naprawdę teraz rodzisz?

-Nie, udaje!- wkurzyłam się- Tak, rodzę!

-Jedziemy do szpitala- wziął mnie na ręce- Dobrze, że nic nie piłem.

-Jadę z wami- zakomunikował Michał.

-Nie- od razu zaprotestowałam- To twój wielki dzień. Zostajesz na swoim weselu.

-Ale Majka … -przerwałam mu.

-Nie kłóć się z ciężarną! Seba jedziemy.

Michał na szczęście posłuchał mnie i został. Narzeczony położył mnie na tylnym siedzeniu auta i zajął miejsce kierowcy. Dopadł mnie skurcz. Złapałam się za brzuch i krzyknęłam głośno. Seba spojrzał na mnie.

-Spokojnie, oddychaj. Zaraz będziemy w szpitalu.

Nie słuchałam go tylko skupiłam się na oddechu, mimo że cały czas coś do mnie mówił. Po 10 minutach byliśmy w szpitalu. Seba wziął mnie na ręce i zaniósł do środka. Lekarze szybko się mną zajęli. Gdy leżałam już na porodówce do sali wleciał Sebastian, podszedł do mnie i wziął mnie za rękę.

-Kochanie mamy towarzystwo.

-Co?- nie rozumiałam.

-Twoi rodzice tu są.

-Mają prawo, wnuk im się rodzi.

-Tak i jeszcze … -zaciął się.

-Seba mów.

-Pół wesela się tu zjechało.

Wtedy poczułam skurcz. Złapałam się za brzuch i krzyknęłam. Pół wesela? Rozumiała, że Michał powiedział rodzicom, że rodzi, ale po co mówił to reszcie osób? Powinni byli się bawić, a nie siedzieć w szpitalu. Przecież poród mógł trwać wiele godzin. Do sali wszedł lekarz i uśmiechnął się do mnie.

-Proszę głęboko oddychać.

Wykonała polecenie. Przez następne dwie godziny przechodziła istne męczarnie, a to nadal nie był koniec. Nie sądziła, że wesele braci tak się dla niej skończy.

-Proszę przeć.

Wzięła głęboki oddech i wykonała polecenie. Po godzinie w końcu ból ustał, a ona usłyszała płacz dziecka.

-To chłopiec- zakomunikował lekarz.

-Mamy syna- spojrzałam na Sebę.

Ignaczak odwrócił głowę, ale zdążyłam dostrzec w jego oczach łzy. Wzruszył się i nie chciał, żeby ktoś to zobaczył. Ścisnęłam jego rękę.

-Jakie wybrali państwo imię dla syna?

-Fabian Krzysztof- odpowiedziałam.

Zostałam przewieziona na zwykłą salę. Po chwili mogłam trzymać już mojego synka w ramionach. Usłyszałam pukanie.

-Proszę.

W pokoju znalazło się mnóstwo osób: Sebastian, moi rodzice, rodzice Seby, moi bracia z żonami, siatkarze i wielu, wielu innych. Chciałam, żeby wracali na wesele i bawili się zamiast siedzieć tu ze mną. W końcu udało mi się ich przekonać i pokój powoli pustoszał. Gdy zostałam tylko z narzeczonym odetchnęłam.

-Kochanie, mogę?- Seba wyciągnął do mnie ręce.

-Jasne- uśmiechnęłam się i podałam mu dziecko.

Seba:

Nie mogłem uwierzyć, że zostałem ojcem. Gdy trzymałem tą mała kruszynkę na rękach bałem się, że to tylko piękny sen, że zaraz się obudzę i nie będzie przy mnie ani dziecka, ani Mai. To jednak była rzeczywistość.

-Maja- usiadłem na jej łóżku.

-Tak?

-Kiedy się pobierzemy?

-Seba … -przerwałem jej.

-Dziecko musi mieć pełną rodzinę. Powinniśmy być małżeństwem.

-Wiem i chcę tego, ale przez najbliższy czas to będzie niemożliwe. Fabio jest malutki, trzeba się nim zajmować.

-Majka nie chcę czekać.

-Aż tak ci się śmieszy?- zaśmiała się.

-A żebyś wiedziała. Chcę mieć już pewność, że na zawsze jesteś tylko moja- pocałowałem ją.

-Musimy odczekać chwilę. Może pół roku … -znów jej przerwałem.

-Okej. Pobieramy się za pół roku.

Zaśmiała się i przejęła ode mnie synka. Siedziałem u Majki póki pielęgniarka mnie nie wyrzuciła. Pojechałem na wesele.

-Seba!- Michał się na mnie rzucił- Jak Julka?

-Dobrze. Gdy wychodziłem akurat zasnęła.

-Jesteś ojcem!- wydarł się.

-Tak- uśmiechnąłem się.

-Musimy to opić!

Zaśmiałem się, ale nie protestowałem. Po chwili wszyscy się wokół mnie zgromadzili i zaczęli mi gratulować.

-Jestem dziadkiem- mruknął mój tata.

-A ja ojcem- uśmiechnąłem się.

-Wybraliście już imię dla dziecka?- spytał.

-Tak. Będzie się nazywał Fabian Krzysztof.

Po jakimś czasie w końcu mogłem spokojnie usiąść. Ciągle to do mnie nie docierało. Byłem ojcem. Micha się do mnie dosiadło.

-To co? Kiedy wasza kolej?- spytał.

-Nasza kolej na co?

-Na ślub!

-Aaa. Za pół roku.

-Co?! Czemu Maja nic mi nie powiedziała?

-Bo ustaliliśmy to jak wszyscy dziś opuścili szpital. A kiedy wasza kolej?- teraz to ja spytałem.

-Na co?- zdziwił się.

-Na dziecko.

-Nie wiem. Ja bym bardzo chciał, ale Klaudia chyba nie jest jeszcze gotowa. Będę pracował nad tym, żeby ją przekonać.

-W szpitalu wydawała się zachwycona Fabianem- zauważyłem.

-Serio? Bardziej w tamtym momencie skupiłem się na Majce i dziecko. Może jak zobaczyła niemowlaka to się przekonała- uśmiechnął się.

-Możliwe.

Przez resztę wesela świetnie się bawiłem razem z innymi gośćmi, ale i tak w głowie ciągle miałem Majkę i dziecko. Chciałem znów ich zobaczyć, wziąć syna na ręce. Popatrzyłem na pary młode. Nie mogłem się doczekać mojego ślubu z Mają.

Mam nadzieję, że podoba wam się rozdział. Zamierzam niedługo kończyć tego bloga. Od początku zakładałam, że będzie około 20 rozdziałów.

Komentujcie ;)