Rozdział XVI

       Rozpakowywałam wszystkie rzeczy w mieszkaniu Sebastiana. Niewiele mi już tego zostało. Gdy w końcu skończyłam usłyszałam, że mój narzeczony wrócił z treningu. Podeszłam do niego i go pocałowałam.

-Cześć kochanie- uśmiechnął się.

-Cześć.

-Pomóc ci rozpakowywać rzeczy?- zaoferował się.

-Nie, już skończyłam, więc mamy dużo czasu dla siebie.

-I to mi się podoba.

Usiedliśmy w salonie i włączyliśmy telewizję. Wtuliłam się w chłopaka. Czułam się przy nim szczęśliwa.

-Może wyjdziemy gdzieś?- zaproponował.

-A gdzie?

-Na kolację.

-Jasne. Idę się przygotować- pocałowałam go.

Wtedy usłyszałam dzwonek. Spojrzałam na Sebastiana, ale wzruszył tylko ramionami. Poszłam otworzyć. W drzwiach stała Jessica.

-Cześć Maja.

-Cześć. Co tu robisz?

-Przyszłam się z tobą spotkać. Chcę pogadać. Mogę wejść?

-Jasne, wchodź- wpuściłam ją.

Usiadłyśmy razem z kuchni. Zrobiłam nam herbatę i postawiłam na stoliku ciasteczka, którymi Sebastian napełnił szafki przed moją przeprowadzką, bo uznał, że musi być przygotowany na wszystkie moje zachcianki.

-O czym chciałaś pogadać?- spytałam.

-Piotrek mi powiedział, że zaręczyliście się z Sebą. To prawda?

-Tak- uśmiechnęłam się.

-Czemu muszę się takich rzeczy dowiadywać przez pośredników? Najlepszej przyjaciółce nie powiedziałaś- udała, że się obraża.

-Oj przepraszam- przytuliłam ją- Wybaczysz?

-No nie wiem.

-Na ciężarną nie wolno się gniewać- uśmiechnęłam się.

-To nie fair.

-Możliwe, ale taka prawda.

-Niech ci będzie. To teraz mów. Wybraliście już jakieś imię dla dziecka?- była ciekawa.

-Ostatnio rodzice też mnie o to pytali- westchnęłam- Jeszcze nie rozmawialiśmy o tym z Sebą, ale chyba faktycznie już powinniśmy.

-No najwyższa pora.

Rozmawiałam z przyjaciółką o mojej przeprowadzce, o jej ślubie i wieli innych rzeczach. Wtedy do kuchni wszedł Ignaczak.

-Cześć Jess- przywitał się z dziewczyną- Maja mieliśmy wyjść.

-O jejku zapomniałam- podeszłam do narzeczonego i zarzuciłam mu ręce na szyję- Wyjdziemy jutro dobrze?

-Jasne-uśmiechnął się i pocałował mnie.

-Oooo jak słodko. To ja was zostawiam.

Pożegnaliśmy się z Jessicą, a potem usiedliśmy razem w salonie. Wtuliłam się w Sebastiana, a on kreślił mi kółka na ramieniu.

-Seba?

-Tak?

-A jak damy na imię dziecku?

Widziałam, że zaskoczyłam go tym pytaniem. Podrapał się po głowie i spojrzał na mnie. Wiedziałam, że się zastanawia.

-Seba?

-Zaraz coś zaproponuję. Dla chłopca może … Emil?

-Emil?- zdziwiłam się- Nie.

-To może Fabian- ożywił się.

-Fabian- powtórzyłam- Podoba mi się.

-Ok to skoro ja dla chłopca wymyśliłem to ty wymyślasz dla dziewczynki- powiedział zadowolony z siebie.

-No dobra- zastanowiłam się chwilkę- Może …. Kasia?

-Takie popularne? Nie.

-Dobra, dobra. Daj mi chwilę. Może … Alicja.

-Nie- pokręcił głową.

-Patrycja.

-Nie.

-Karolina.

-Nie.

-A tobie się w ogóle jakieś imię podoba?- spytałam.

-Jakieś mi się spodoba.

Zaczęliśmy się kłócić o imię dla dziewczynki. Nie była to oczywiście taka prawdziwa kłótnia, bo cały czas się śmialiśmy.

-Milena- rzuciłam.

-Milena?- zastanawiał się chwilę nad tym- W sumie ładnie. Milena Ignaczak. Mi się podoba. A na drugie?

-Agata.

-Milena Agata Ignaczak. Pięknie.

-Ej. Ty nie wymyśliłeś drugiego imienia dla chłopca- zauważyłam.

-Eeee … po co? Pewnie i tak będzie dziewczynka.

-No już dawaj.

I zaczęliśmy się kłócić od nowa. Sebastian rzucał co chwilę kolejne imiona bez zastanowienia, a ja je odrzucałam.

-Będzie Krzysiek po dziadku i koniec!- powiedział w końcu.

-Może być- zaśmiałam się.

-Czyli tę sprawę w końcu mamy załatwioną. A teraz chodź pod prysznic.

-Razem?

-No jasne- uśmiechnął się cwaniacko.

-No dobra.

Po cudownej, wspólnej kąpieli położyliśmy się. Seba objął mnie i położył mi dłoń na lekko zaokrąglonym brzuchu.

-Rośnie nasze maleństwo- powiedział zadowolony.

-Tak, a ja niedługo będę wyglądać jak beczka.

-Ale moja beczka.

-Miły jesteś- powiedziałam z sarkazmem.

-Wiem.

Pocałował mnie i wtuleni zasnęliśmy. Następnego dnia obudziłam się pierwsza i poszłam zrobić śniadanie. Gdy kroiłam pomidory poczułam ręce na biodrach. Seba pociągnął mnie do siebie przez co nóż zjechał mi na rękę i się zraniłam.

-Seba!- krzyknęłam.

-O matko. Przepraszam.

Włożyłam rękę pod wodę, która momentalnie zabarwiła się na czerwono. Ignaczak stał obok i patrzył na to zdenerwowany.

-Może zawieźć cię do szpitala?- zasugerował- Mocno się dźgnęłaś.

-Okej, jedźmy. 

Wiem, że zawaliłam. Jakoś nie miałam motywacji do pisania tego rozdziału co było spowodowane tylko jednym komentarzem pod ostatnim postem. No dobrze skoro mam wakacje to jakoś spróbuję dodawać tu częściej rozdziały. Komentujcie :)